۳ / ۲۸

ملّا عبد الرحيم دماوندى‏

۸۴۰.محدّث نورى‏ مى‏گويد كه: عالم فاضل و متبحّر شريف ، حاج آقا محمّدرضا همدانى [فرزند ملّا محمّدامين‏]^۱ در كتاب مفتاح النبوّة مى‏نويسد: حضرت حجّت، گاه وجود شريفش را به برخى خواصّ شيعه نشان مى‏دهد و پنجاه سال پيش نيز خود را به عالم باتقوا ملّا عبد الرحيم دماوندى‏^۲كه هيچ حرفى در صلاحيت و استوارى او نيست. نشان داد.
اين عالم باتقوا در كتابش چنين آورده است: در شبى تاريك - كه چشم هيچ جا را نمى‏ديد - ، او را ديدم كه رو به قبله ايستاده و چنان نورى از چهره مباركش ساطع بود كه من در پرتو آن، نقش‏هاى قالى را مى‏ديدم.^۳

۳ / ۲۹

شيخ محمّد مشغرايى‏

۸۴۱.شيخ حرّ عاملى‏^۴مى‏گويد : يك روز عيد، در روستايمان، مشغرا نشسته بوديم.

جويا شدم. گفت: علّت آن، اين است كه سالى همراه حاجيان به سوى كعبه مى‏رفتم. در جايى در هفت يا نُه منزلى مكّه، از كاروان جا ماندم و راه را گم كردم و حيرت‏زده و تشنه، از زنده ماندنم مأيوس شدم. فرياد زدم: اى صالح! اى ابا صالح! راه را به ما نشان بده. خداوند، شما را رحمت كند! كه در انتهاى صحرا، شبحى را ديدم. خوب نگريستم و در مدّت زمانى اندك ديدم جوانى نيكوروى، با جامه‏اى پاكيزه، گندمگون و به شكل شريفان و بزرگان، سوار بر شتر و مشك كوچك آبى به دست، به من رسيد. بر او سلام كردم و او پاسخم را داد و فرمود: «تشنه هستى؟»
گفتم: آرى. مشك را به من داد و نوشيدم و سپس فرمود: «مى‏خواهى به كاروان برسى؟» . گفتم: آرى.
او مرا پشت خود سوار كرد و به سوى مكّه راه افتاد. عادت من، خواندن حرزى يمانى در هر روز بود و خواندن آن را شروع كردم كه در برخى جاهايش، مى‏گفت: «اين گونه بخوان» و جز اندك زمانى نگذشته بود كه به من گفت: «اين جا را مى‏شناسى؟» . نگريستم، ديدم صحراى ابطح (ريگزار مكّه) است. فرمود: «فرود آى!» و چون فرود آمدم، باز گشت و غايب شد.
آن هنگام فهميدم كه او قائم عليه السلام است و از جدايى و نشناختنش ناراحت و نادم شدم، و پس از هفت روز، كاروان رسيد و مرا پس از آن كه از زنده ماندنم مأيوس شده بودند، در مكّه ديدند و از اين رو مشهور به داشتن طىّ الأرض شدم.
پدرم [علّامه محمّدتقى مجلسى‏] گفت: من حرز يمانى را نزد او خواندم و آن را تصحيح كردم و او به من اجازه‏[ى نقل آن را] داد و ستايش ، ويژه خداست.^۱