الهى و كرامت‏هايى را نشان مى‏دهد. از جمله، آن كه برايم نقل كرد: در شب چهارشنبه، دهم ربيع الأوّل سال ۹۶۰ق ، به مسجد ابيض در رمله‏^۱ رفتم تا پيامبران و كسانى را كه در غار [اصحاب كهف‏] بوده‏اند، به تنهايى زيارت كنم. در، قفل بود و كسى در مسجد نبود. دستم را بر قفل نهادم و كشيدم. باز شد و به درون غار رفتم و به نماز و دعا مشغول شدم و چنان متوجّه خداوند شدم كه كاروان را از ياد بردم و چون باز گشتم، ديدم رفته‏اند و هيچ كس نمانده است. متحيّر و انديشناك بودم كه چگونه به عجز از پياده رفتن و نداشتن اسبابم، به آنها برسم. با اين حال، در پى آنها روان شدم تا آن كه درمانده شدم و به آنها كه نرسيدم، از دور هم آنها را نديدم. در اين تنگنا بودم كه مردى سوار بر استر به سوى من آمد و به من فرمود: «پشت من سوار شو». سپس مانند برق، به راه افتاد و مرا به كاروان رساند و پياده‏ام كرد و فرمود: «با همراهانت برو».
به درون كاروان رفتم و كوشيدم كه آن مرد را در مسير ببينم؛ امّا ديگر نديدم و پيش از آن نيز نديده بودم‏^۲ . ^۳

مى‏گويد: اين از صِفّين است. به او گفته مى‏شود : صفّين، ماجرايى كهن [در قرن اوّل هجرى‏] است و اكنون ما در قرن هشتم هستيم؟! او پاسخ مى‏دهد: من مسافر مصر بودم كه مردى از غزّه همراهم شد. در ميان راه، واقعه صفّين را ياد كرديم. او گفت: اگر در روزگار صفّين بودم، شمشيرم را از على و يارانش سيراب مى‏كردم. به او گفتم: من نيز از معاويه و يارانش! و بر سر اين، درگير شديم و من جز اين نفهميدم كه از زخم افتادم ، تا اين كه احساس كردم انسانى با سرنيزه‏اش مرا بيدار مى‏كند. چشمانم را گشودم. بر من فرود آمد و جاى ضربه را دست كشيد و خوب شدم. فرمود: «اين جا بمان».
سپس براى مدّتى كوتاه غايب شد و با سر بريده همان طرف دعوايم باز گشت و مركب‏ها[ى من و او] را به همراه داشت و فرمود: «اين ، سر دشمنت است و تو ما را يارى دادى و ما تو را يارى كرديم «و خداوند بى گمان، هر كس را كه يارى‏اش دهد، يارى مى‏كند»».^۱
گفتم: تو كيستى؟
فرمود: «فلان بن فلان، يعنى صاحب الأمر».
سپس به من فرمود: «هر گاه در باره اين ضربه از تو پرسيدند، بگو: در صفّين به من زده شده است».^۲

۳ / ۲۵

شهيد ثانى‏

۸۳۷.محدّث نورى، به نقل از محمّد بن على بن حسن عودى، شاگرد شهيد ثانى در كتاب منية المريد - : شهيد ثانى‏^۳در سفر از دمشق به مصر، اتّفاقاتى برايش رخ داده كه الطاف