امام عليه السلام به او مى‏فرمايد: «دعاى عَبَرات (اشك‏ها) را بخوان».
او مى‏گويد: دعاى عبرات چيست؟
امام عليه السلام مى‏فرمايد: «آن در كتاب [مصباح‏] توست».
او مى‏گويد: اى مولاى من! چه چيزى در كتاب [مصباح‏] من است؟
مى‏فرمايد: «دقّت كن. آن را مى‏يابى».
او از خواب بيدار مى‏شود و نماز صبح را مى‏خواند و كتاب [مصباح‏] را مى‏گشايد و برگه‏اى مى‏بيند كه اين دعا در آن است و برگه، ميان برگه‏هاى كتاب است. آن دعا را چهل بار مى‏خواند.
اين كارگزار، دو همسر داشته كه يكى عاقل و در كارهايش مدبّر بوده و كارگزار به او اعتماد فراوانى داشته است. او نزد وى كه مى‏آيد، زن به او مى‏گويد: آيا كسى از فرزندان امير مؤمنان عليه السلام را دستگير كرده‏اى؟ او به همسرش مى‏گويد: براى چه مى‏پرسى؟ زن مى‏گويد: كسى را ديدم كه گويى نور خورشيد از چهره او طلوع مى‏كند. گلويم را ميان دو انگشتش گرفت و سپس فرمود : «مى‏بينم كه شوهرت، فرزندم را دستگير كرده و در خوراك و نوشاب بر او سخت و تنگ گرفته است».
به او گفتم: سَرورم! تو كيستى؟
فرمود: «من على بن ابى طالب هستم. به او بگو: اگر او را رها نكند، خانه‏خرابش مى‏كنم».
اين خواب، شايع شد و به سلطان [جرماغون‏] رسيد و او گفت: من چيزى نمى‏دانم . و جانشينان و كارگزارانش را خواست و پرسيد: كسى را دستگير كرده‏ايد؟ گفتند: شيخى علوى كه فرمان دستگيرى‏اش را داده بوديد. گفت: رهايش كنيد و اسبى به او بدهيد و راه را به وى نشان دهيد تا به خانه‏اش برود^۱.^۲

فرمود : «منم حجّت خدا بر بندگان خدا و بقيّة اللَّه در زمين او. منم آن كسى كه زمين را از عدل و داد پُر خواهم كرد ، آن چنان كه از ظلم و جور پر شده است . منم فرزند حسن بن على بن محمّد بن على بن موسى بن جعفر بن محمّد بن على بن حسين بن على بن ابى طالب ».
بعد از آن فرمود: «چشم‏هايت را ببند». بستم. سپس فرمود: «بگشا». گشودم و خود را در پيش روى قافله ديدم. پس ايشان - كه درود خداوند بر او باد - از نظرم غايب شد.^۱

۳ / ۱۸

سيّد محمّد آوه‏اى‏

۸۳۰.محدّث نورى‏ مى‏گويد: علّامه حلّى (م ۷۲۶ ق) در آخر كتاب منهاج الصلاح‏^۲ نوشته است: دعاى عبرات، دعايى معروف است كه از امام صادق عليه السلامروايت شده و سيّد رضى الدين محمّد آوى‏^۳ نيز حكايت مشهورى با آن دارد كه نوه علّامه حلّى، فخر الدين محمّد، آن را از پدرش، از جدّش علّامه حلّى ، در حاشيه كتاب ياد شده چنين نقل كرده است: سيّد محمّد آوى، مدّتى طولانى در بند يكى از كارگزاران سلطان جرماغون (يكى از فرماندهان اصلى سپاه چنگيزيان مغول) بود و بر او [در خوردن و نوشيدن‏] سخت گرفته بودند تا اين كه امام زمان عليه السلامرا در خواب مى‏بيند و مى‏گريد و مى‏گويد: اى مولاى من! براى رهايى‏ام از اين ستمگران، شفاعت كن.