فرمود: «نه، و شايد كه هدايت يابد! و نمى‏ميرد تا مرا ببيند»، و اين سخن را دل‏نشين يافتيم.
زمانى طولانى گذشت و عمر بن حمزه در گذشت و شايع نشد كه امام را ديده است، و هنگامى كه اين را نزد شيخ زاهد، ابن ناديه ، گفتم و به زبانِ انكار پرسيدم: مگر تو نگفتى كه اين عمر نمى‏ميرد تا صاحب الأمر را ببيند؟ او پاسخ داد: و تو از كجا مى‏دانى كه او را نديده است؟
سپس با ابو المناقب، فرزند عمر بن حمزه ، در جايى گرد آمديم و با هم از پدرش سخن گفتيم. او گفت: در پايان شبى نزد پدرم بودم و او در بستر بيمارىِ منجر به فوتش بود و توانايى‏اش از ميان رفته بود و بيم مرگش مى‏رفت. در همان حال كه درها هم بسته بود، شخصى بر ما وارد شد كه [چون‏] از او ترسيدم و ورودش را شگفت ديدم ، غفلت كرديم از او چيزى بپرسيم. او نزد پدرم نشست و مدّتى دراز با او سخن مى‏گفت و پدرم مى‏گريست. سپس برخاست و چون غايب شد، پدرم به زحمت گفت: مرا بنشانيد . او را نشانديم. چشمانش را گشود و گفت: آن كسى كه كنارم بود، كجاست؟ گفتيم: از همان جا كه آمده بود، رفت. پدرم گفت: او را بيابيد. ما هم در پى او رفتيم؛ امّا ديديم درها بسته است و اثرى از او نيست. به سوى پدرم باز گشتيم و خبر داديم. سپس از پدرم در باره او پرسيدم . گفت: اين ، صاحب الأمر است. سپس دوباره سنگين و بيهوش شد.^۱

۳ / ۱۰

اسكندر دير بيش‏

۸۲۲.علّامه حلّى‏^۲ به سند خود از سيّد فضل اللَّه راوندى‏ نقل مى كند كه : اسكندر دير

۳ / ۹

زاهد كوفى و عمر بن حمزه‏

۸۲۱.ورّام بن ابى فراس‏^۱ با سندش به نقل از ابو محمّد حسن بن على بن حمزه اَقسانى‏^۲ مى‏گويد: در كوفه، پيرمردى گازر (جامه‏شوى) بود كه به زهد و درويشى و عبادت و پيروى از گذشتگان صالح، مشهور بود.^۳
روزى من در مجلس پدرم بودم و اين پيرمرد رو به روى او برايش سخن مى‏گفت. او گفت: شبى در مسجد قديمى جُعفى، تنها به خلوت و عبادت سرگرم بودم. شب از نيمه گذشته بود كه سه تن به سوى من آمدند و وارد مسجد شدند و به ميان حياط كه رسيدند، يكى از آن سه نفر نشست و دستش را به چپ و راست زمين كشيد. آب جوشيد و از آن وضو گرفت و به دو تن ديگر هم اشاره كرد و آن دو نيز وضو گرفتند و به پيش‏نمازىِ او مشغول نماز شدند و من نيز به آنها پيوستم. هنگامى كه نمازش را به پايان بُرد، آب در آوردنش از زمين را بزرگ و شگفت شمردم و از كسى كه سمت راستم بود، پرسيدم: اين كيست؟ او به من گفت: ايشان صاحب الأمر، فرزند [امام‏] حسن عسكرى عليه السلام است. من نزديك رفتم و دستانش را بوسيدم و گفتم: اى فرزند پيامبر خدا! در باره عمر بن حمزه چه نظرى داريد؟ آيا بر حق است؟