۱۰۱۲. تفسير العيّاشى- به نقل از فضل بن ابو قرّه - : شنيدم كه امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: «خداوند به ابراهيم وحى كرد كه به زودى، فرزندى برايت به دنيا مى‌آيد. آن را به ساره گفت. وى گفت: «من با اين پيرى و كهن‌سالى، بچّه مى‌زايم؟!». خداوند به ابراهيم وحى كرد: او به زودى بچّه‌دار مى‌شود؛ امّا چون سخن مرا رد كرد، فرزندانش چهارصد سال به سختى مى‌افتند.
هنگامى كه سختى بنى اسرائيل به درازا كشيد و چهل روز به گريه و ناله پرداختند، خداوند به موسى وحى كرد كه آنان را از دست فرعون آزاد كند و از اين رو، صد و هفتاد سال عذاب از آنها برداشته شد».
امام صادق عليه السلام فرمود: «شما نيز اين گونه هستيد. اگر شما نيز چنين كنيد، خداوند از كارتان گره مى‌گشايد؛ امّا اگر اين گونه نكنيد، امر تا نهايتش مى‌رود».۱
۱۰۱۳. الكافى- با سندش به نقل از عمرو بن ابو مقدام - : امام صادق عليه السلام اين دعا را - كه جامع دنيا و آخرت است - بر من املا فرمود : «پس از حمد و ثناى الهى مى‌گويى: "خدايا! تو خداوندى هستى كه معبودى جز تو خداى بردبار بخشنده نيست و تو خدايى هستى كه معبودى جز تو خداى عزيز حكيم نيست و تو خدايى هستى كه معبودى جز تو خداى يگانه چيره نيست ... . خدايا! بر محمّد و خاندان محمّد، درود فرست و فَرَجشان، آسودگى، راحتى و شادى‌شان را نزديك گردان"».۲
