پيرو داشتم، نشستن بر من جايز نبود».

از مركب پياده شديم و نماز گزارديم. پس از نماز، بزغاله‌ها را كه شمردم، هفده رأس بود.^۱
در كتاب دعائم الإسلام از امام باقر عليه السلام روايت شده است:
إِذَا اجتَمَعَ لِلإِمَامِ عِدَّةُ أَهلِ بَدرٍ ثَلاثُمِائَةٍ وَ ثَلاثَةَ عَشَرَ وَجَبَ عَلَيهِ القيامُ وَ التَّغيير.^۲
هنگامى كه براى امام به شماره رزمندگان جنگ بدر، سيصد و سيزده نفر، نيرو فراهم شود، قيام و دگرگون كردن نظام بر او واجب است.
گفتنى است كه هرچند سند اين احاديث، ضعيف است، ليكن مضمون آنها هماهنگ با قرآن و قابل قبول است.
گروه دوم، احاديثى هستند كه برخى از قيام‌هاى عصر امامان عليهم السلام (مانند قيام زيد بن على بن حسين عليهم السلام ) را تأييد كرده‌اند. چهار نمونه زير، از اين گروه اند :
كلينى رحمه اللَّه در حديثى به سند صحيح از عيص بن قاسم، از امام صادق عليه السلام نقل كرده كه ايشان ضمن محكوم كردن قيام‌هاى نادرست معاصر خود، مى‌فرمايد:
لا تَقُولُوا : خَرَجَ زَيدٌ فَإِنَّ زَيداً كانَ عالِماً وَ كانَ صَدُوقاً وَ لَم يَدعُكُم إِلى‌ نَفسِهِ إِنَّما دَعاكُم إِلَى الرِّضَا مِن آلِ مُحَمَّدٍ صلى اللّه عليه و آله وَ لَو ظَهَرَ لَوَفَى بِما دَعاكُم إِلَيهِ إِنَّما خَرَجَ إِلى‌ سُلطَانٍ مُجتَمِعٍ لِيَنقُضَه.^۳
نگوييد : [اگر قيام در شرايط كنونى صحيح نيست، چرا] زيد قيام كرد؟! زيرا زيد، فردى دانشمند و راستگو بود و شما را براى به قدرت رسيدن خود، فرا نخواند ؛ بلكه شما را به سوى فردى از خاندان پيامبر كه براى امامت لايق بود، فرا خواند و اگر پيروز مى‌شد، به وعده خود وفادار بود و دليل قيام او، شكستن قدرت نظام

خالَطَهُم هَلَك .^۱
زمامدارانى بر شما حكومت خواهند كرد كه از شما مى‌خواهند بر خلاف آنچه از اسلام مى‌دانيد، عمل كنيد. پس هر كه با آنان مخالفت و دشمنى كند، نجات مى‌يابد، و هر كس از ايشان كناره بگيرد، سالم مى‌ماند، و هر كس با آنان همنشينى داشته باشد، هلاك مى‌شود.
در حديثى ديگر، سدير صيرفى مى‌گويد:
بر امام صادق عليه السلام وارد شدم و به ايشان گفتم: شما چرا عليه حكومت وقت، قيام نمى‌كنيد؟ به خدا سوگند، نشستن شما جايز نيست!
فرمود: «چرا؟».
گفتم: زيرا پيروان و دوستان و ياران شما زيادند. به خدا سوگند اگر اميرمؤمنان عليه السلام به اندازه شما پيرو و يار داشت، تيم و عدى در خلافت او طمع نمى‌كردند.
امام عليه السلام فرمود: «سدير! فكر مى‌كنى پيروان من چه قدرند؟».
گفتم: يكصد هزار نفر!
امام عليه السلام فرمود: «يكصد هزار!؟».
گفتم: آرى و دويست هزار نفر ديگر!
امام عليه السلام پرسيد: «مى‌گويى من دويست هزار پيرو دارم؟!».
گفتم: آرى، و نيمى از دنيا!
امام سكوت كرد و پس از گذشت لحظاتى فرمود: «ممكن است همراه ما به ينبع‌^۲ بيايى؟».
گفتم: آرى... در راه، امام عليه السلام پسربچّه‌اى را ديد كه مشغول چرانيدن بزغاله‌هايش بود. با ديدن اين منظره، رو به من كرد و فرمود: «سدير! اگر من به شمار اين بزغاله‌ها