همسرشان اصرار مى‌كند و كاغذ و قلم مى‌آورد، و به هر نحو بوده، عريضه را مى‌نويسند و سپس زير بغل ايشان را مى‌گيرند و به زحمت، ايشان را تا سر چاهى كه در مسجد مقابل بوده و در آن موقع در آن عريضه مى‌انداختند، مى‌آورند و ايشان شخصاً عريضه را در چاه مى‌اندازند. به طورى كه نقل مى‌كردند، عريضه را در چاه انداختند و به منزل - كه چند قدم فاصله نبود - ، برگشته بودند . هنوز وارد حياط منزل يا اتاق (ترديد از بنده است) نشده بودند كه درد، آرام گرفت و صُداعِ آن چنانى، مرتفع شد و تا زنده بودند، به درد سر مبتلا نشدند.^۱

و بسيار فرحناك بودم از اين كه من مبادرت كردم به بشارت شفا در حالتى كه او در خواب بود و چرك و خون در آن روز منقطع شد و زخم‌ها ملتئم شد. پيش از گذشتن هفته و چند روز بعد از آن، خالو با غنيمت و سلامت وارد شد و در اين تاريخ - كه هزار و سيصد و سه [هجرى ]است - ، تمام اشخاصى كه نام ايشان در اين حكايت برده شده در حيات‌اند جز والده و جرّاح مذكور كه داعى حق را لبّيك گفتند، والحمد للَّه.^۱
۳ . آية اللَّه محمّدجواد صافى گلپايگانى: يكى از مراجع تقليد معاصر، فقيه عالى‌قدر، آية اللَّه لطف اللَّه صافى گلپايگانى ، جريان عريضه‌نويسى پدر بزرگوارشان آية اللَّه محمّدجواد صافى گلپايگانى را چنين گزارش كرده است: «زمانى ايشان (پدرم) مبتلا به صُداع و درد سر شديدى شده بودند كه مدّتى ادامه داشته و معالجات، به هيچ وجه در تخفيف و تسكين آن، سودمند نمى‌شده و حتّى چون در آن وقت، با عدم وسايل نقليه، انتقال دادن ايشان به تهران براى معالجه، خيلى اشكال داشته، توسّط نامه نيز از بعضى اطبّاى معروف و استاد دستور گرفته و داروهايى فرستاده بودند كه هيچ يك مؤثّر واقع نشده بود. بالأخره در موقعى كه درد، ايشان را به شدّت رنج مى‌داده است، همسر ايشان - كه از بانوان فاضله و نمونه و دختر مرحوم آية اللَّه آخوند محمّدعلى، معاصر و هم‌دوره و هم‌حجره مرحوم آية اللَّه ميرزاى شيرازى بوده، و شرح حال و فضايل و كمالات و عبادات و برنامه‌هاى دعايى و عبادتى و زيارت عاشوراى آن بانوى متعبّد و ملتزم به آداب اسلامى، با انجام دادن تمام مشاغل و وظايف خانه‌دارى، بسيار جالب است - به ايشان پيشنهاد مى‌نمايد كه با عريضه و رقعه استغاثه به حضرت ولىّ عصر - عجل اللَّه تعالى فرجه الشريف - متوسّل شوند. ايشان در اثرِ شدّت درد، اظهار عجز و ناتوانى مى‌نمايند؛ ولى