سخنى در باره توسّل به امام زمان به وسيله عريضه۱
بر پايه آموزه‌هاى دينى، انسان مى‌تواند به دو گونه مستقيم، يا باواسطه، با خداى خويش ارتباط برقرار كند. آدمى مى‌تواند به گاه دعا و راز و نياز، درخواست‌هاى خود را بى هيچ واسطه‌اى با آفريدگار خويش در ميان بگذارد و مى‌تواند از اولياى مقرّب درگاه الهى بخواهد كه حاجت‌هاى او را از خدا بطلبند و براى روا شدنشان، پادرميانى و شفاعت كنند. در شيوه دوم، فرد حاجتمند، به ديدار ولىِ زنده و يا زيارت ولىِ از دنيا رفته مى‌رود و خواسته خود را رو در رو در ميان مى‌نهد. قرآن كريم به اين شيوه ، تصريح نموده و فرموده است:
«وَمَا أَرسَلنَا مِن رَسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذنِ اللَّهِ وَلَو أَنَّهُم إِذ ظَلَمُوا أَنفُسَهُم جَاءُوكَ فَاستَغفَرُوا اللَّهَ وَاستَغفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا .۲هيچ پيامبرى را نفرستاديم جز آن كه ديگران به امر خدا بايد مطيع فرمان او شوند. و اگر هنگامى كه مرتكب گناه شدند، نزد تو آمده و از خدا آمرزش خواسته بودند و پيامبر برايشان آمرزش مى‌خواست، خدا را توبه‌پذير و مهربان مى‌يافتند» .
اين آيه براى ما شيعيان، بر اوصيا و جانشينان راستين پيامبر صلى اللّه عليه و آله نيز قابل تطبيق است و اساساً آنها از مصاديق «وسيله» در آيه زير به شمار مى‌آيند:
