احتمال ديگر آن كه اين استخاره از امام صادق عليه السلام صادر شده، ولى در دسترس عموم شيعيان نبوده و امام زمان عليه السلام آن را براى سيّد آوه‌اى نقل كرده است.
در هر صورت، اين حديث نيز مشكل محتوايى ندارد؛ ولى سندش، مرسل و ضعيف است.
۴. استخاره با تسبيح
علّامه مجلسى نيز استخاره‌اى منسوب به امام زمان عليه السلام را به نقل از پيشينيان خود نقل كرده كه بسيار شبيه رسم متداول امروزين در استخاره با تسبيح است. او اين شيوه را در باب «الاستخارة بالسبحة والحصا» گزارش كرده و در كتاب، موجود است:۱
اين حديث نيز در چارچوب آموزه‌هاى دينى مانند قرعه و نگاه مشورتى به استخاره مى‌گنجد؛ امّا سند معتبرى ندارد؛ زيرا ابتداى سند، مشتمل بر بزرگانى چون مجلسى پدر و شيخ بهايى است، امّا ادامه سند مشخص نيست و حديث مرفوعه به شمار مى‌رود.
نتيجه‌گيرى
روايات منسوب به حضرت حجّت عليه السلام در باره استخاره از صحّت سندى مصطلح برخوردار نيستند، امّا هيچ يك مشكل محتوايى ندارند و مضمون آنها با ساير روايات در باره استخاره، همگون است. از اين رو، با توجّه به تجربه‌هاى متعدّد و استخاره‌هاى كارگشا و نيز قداست معنوى فرد استخاره گيرنده و توكّل به خداى متعال، مى‌توانيم اين شيوه را براى طلب خير از خداوند و بيرون آمدن از شكّ و دودلى و بى تصميمى به كار ببنديم، هرچند بايد از انتساب قطعىِ آنها به امام زمان عليه السلام بپرهيزيم.
