۸ / ۸
دعاى هر روز از ماه رجب
۱۱۰۲. مصباح المتهجّد- به نقل از ابن عيّاش - :۱ جبير بن عبد اللَّه برايم گفت : از روى توقيعى كه از طرف ناحيه مقدّسه به دست شيخ بزرگ، ابو جعفر محمّد بن عثمان رسيد، اين متن را نوشتم: «بسم اللَّه الرحمن الرحيم. در هر روز از ماه رجب، اين دعا را بخوان: خدايا! من از تو درخواست مى‌كنم به معناى همه آنچه واليان امرت تو را به آن خوانده‌اند؛ آن واليانى كه رازنگهدار تو، بشارت‌يافتگان امر تو، توصيفگران قدرتت و آشكاركنندگان بزرگى‌ات هستند. از تو مى‌خواهم به آنچه از خواستت در باره آنها گفتى[و موجود شد] و آنها را معادن كلمه‌هايت و ستون‌هاى توحيدت و نشانه‌ها و جايگاه‌ها [ى معرفت تقرّب به تو ]قرار دادى؛ نشانه‌هايى كه هيچ جايى از آنها تهى نيست و هر كس تو را شناخته به آنها شناخته است و تفاوتى ميان تو و آنها نيست، جز آن كه آنان بندگان و مخلوق تو هستند و باز و بست و آغاز و پايانشان با توست. ياران و گواهان، آزمودگان و مدافعان و حافظان و پيش‌گامان اند كه آسمان و زمينت را با ايشان پر كردى تا آن جا كه يكتايى و بى‌همتايى‌ات پديدار شد.
به وسيله اينها و نيز به جايگاه‌هاى عزّتِ برخاسته از رحمتت و به مقامات و نشانه‌هايت، از تو مى‌خواهم كه بر محمّد و خاندانش درود فرستى و بر ايمان و استوارى من بيفزايى. اى نهان در پيدايى‌اش و پيدا در نهان و پوشيدگى‌اش! اى جدا كننده نور و تاريكى! اى وصف شده بى آن كه به ژرفايش توان رسيد! اى معروف بى آن كه مشابهى داشته باشد! مرز گذارنده هر محدود و گواه هر مشهود، و پديدآورنده هر موجود و به شمار آورنده هر معدود و سراغدار هر مفقود! هيچ معبودى جز تو نيست. اى كه شايسته كبريايى و جودى !
اى كه نه به چگونگى توصيف مى‌شود و نه جايى برايش معيّن مى‌شود! اى نهان از هر ديده! اى پاينده برپا دارنده! اى دانا به هر دانسته ! بر بندگان برگزيده‌ات و انسان‌هاى در حجاب گذاشته‌ات و فرشتگان مقرّب و ناشناختگان صف كشيده حلقه زننده [بر گرد عرشت] درود فرست. اين ماه رجب گرامى و ديگر ماه‌هاى حرام پس از آن (ذى قعده، ذى حجّه و محرّم) را براى ما مبارك گردان و نعمت‌هايت را در آن بر ما به فراوانى فرو بريز و بهره ما را بيشتر كن و سوگند ما را در آن، رد مكن [و درخواست ما را بپذير]، به نام بزرگ سترگت ، جليل‌ترين و كريم‌ترين نامت؛ همان كه بر روز نهادى و روشن شد و بر شب نهادى و تاريك شد . آنچه را تو از ما مى‌دانى و ما نمى‌دانيم، بيامرز و ما را از گناهان به بهترين حفظ ، محفوظ بدار و ما را [با] تقديرهاى كفايت كننده‌ات كفايت كن و با حُسن نظرت، بر ما منّت بنه و ما را به غير خودت وا مگذار و از خيرت باز مدار و در عمرى كه برايمان نوشته‌اى، بركت ده و رازهاى نهفته‌مان را سامان ده و از جانب خودت امانمان بده و ما را با ايمانى نيكو به كار گير و ما را به ماه روزه و روزها و سال‌هاى پس از آن نيز برسان . اى صاحب شكوه و كرامت!» .۲
