۸ / ۶
دعاى بهره شب
۱۱۰۰. البلد الأمين: دعايى روايت شده از امام مهدى عليه السلام كه «بهره شب» ناميده مى‌شود: «خدايا! از تو درخواست مى‌كنم به عزيزى كه عزّت‌بخش او، عزّت برخاسته از عزيز كردن توست، به نيروى حاصل از توان عظيم برخاسته از قوّت تو، به قدرت پديد آمده از قدرت برخاسته از نيروى مقتدرانه‌ات، به ستايش مؤكّد بزرگداشت عظمتت، به اوج گرفتن والايى بالنده رفعتت، به برپادارندگى جاويدان هميشه بودنت، به رضوان برآمده از آمرزش آسوده‌كننده رحمتت، به بلندپايگى بى‌نمونه فرمان‌روايى نفوذناپذيرت، به پيك‌هاى روان درودهاى ريزان از رحمتت، به حقايق حقيقىِ برخاسته از حقيقت حقّه‌ات، به راز نهفته ميان نهان‌ترين رازهايت ، به عزّت‌هاى گره خورده به گوهر عزّتت، به ناله آرزومندانه آرام‌بخش خواهندگان ، به آه سوزناك از دل برآمده بيمناكان، به آرزوهاى چيره بر گفتار تلاشگران، به خشوع فروتنانه آب شدن زهره شكيبايان، به تعبّد شب‌زنده‌داران عابد چالاك .
خدايا! عقل‌ها سرگردان، ديده‌ها درمانده، فهم‌ها تباه و وهم‌ها حيران شده و خيال‌ها بازمانده و گمان‌ها از درك ژرفاى چگونگىِ پيدايش شگفتى‌هاى گوناگون و آشكار و نوپديد برآمده از قدرتت دور افتاده و به شناخت درخشش پرتو آذرخش‌هاى آسمانى‌ات نرسيده‌اند.
خدايا ! اى حركت دهنده حركت‌ها و آغازگر فرجام همه پايان‌ها و بيرون كشنده چشمه‌هاى روياننده گياهان تازه در هر گوشه و كرانه! اى كه دل سخت تخته‌سنگ‌هاى استوار را مى‌شكافى و آبى زلال را براى زندگى آفريدگان بيرون مى‌كشى و حيوان و گياه را از آن زنده مى‌گردانى و آنچه از سخنان نهان و اشاره‌اى و درونى [و حتّى ]به زبان مورچگان در انديشه‌هاى پنهانشان مى‌گذرد، مى‌دانى !
اى كه فرشتگان هفت‌آسمان در برابر شكوه زيبايىِ گفتار سترگ برآمده از عزّت جبروتىِ ملكوت فرمان‌روايى‌اش، او را تسبيح و تهليل و تقديس و تكبير گفته و به سجده افتاده‌اند! اى كه ستارگان فروزان، به گرداگرد پايندگى جاويدش مى‌چرخند و پرتوافشانى و نورانى مى‌كنند! اى كه شمار زندگان و مردگان را مى‌دانى! بر محمّد و خاندان محمّد - بهترينِ مردمان - درود فرست و برايم فلان كار و فلان كار را بكن».۱
