پاسخ سؤال هفت‌

در پاسخ به اين سؤال بايد گفت : تعجيل در يك امر تاريخى، با يك امر شخصى تفاوت زياد دارد. آرزوها و آرمان‌هاى شخصى ما در يك محدوده عمر چند ده‌ساله شكل مى‌گيرد، و درخواست و پيگيرى مى‌شود و گاه به وقوع مى‌پيوندد؛ امّا تحقّق درخواست‌هاى تاريخى به يك دوره چند صدساله و بلكه چند هزارساله نياز دارند. در اين باره، نمونه‌هاى متعدّدى مى‌توان ارائه داد. نوح عليه السلام صدها سال هدايت و نجات امّتش را پيگيرى و از خداوند درخواست مى‌كرد. قوم بنى اسرائيل در مصر، قرن‌ها در انتظار نجات‌بخشى بودند كه آنها را از دست فرعونيان رهايى بخشد و يهوديان حجاز، قرن‌ها چشم به راه پيامبرى بودند كه مشركان را درهم بشكند.
اينها همه درخواست براى يك امّت و در يك منطقه محدود بوده است و بر اين پايه، دور از ذهن نيست كه براى نجات عمومى بشر و در گستره‌اى به وسعت كره زمين، نياز باشد كه همه انسان‌ها يا لا اقل در هر منطقه، بخشى از آنها سال‌ها و قرن‌ها براى تحقّق عدالتى دعا كنند كه مى‌خواهد در سرتا سر زمين جارى شود، گوشه‌گوشه آن را از ستم بزدايد و از عطر عدالت و برادرى بياكند.
افزون بر اين ، تعجيل در يك امر تاريخى، لزوماً به معناى جلو انداختن آن براى يك يا دو قرن نيست؛ زيرا يك قرن در درازناى تاريخ، مانند يك روز در عمر ماست و اگر فرض شود كه ظهور امام زمان عليه السلام و مهدى موعود بايد بيست قرن ديگر تحقّق پذيرد، آن گاه مى‌توان فرض و تصوّر كرد كه دعا براى تعجيل فرج، اثر نموده و آن را چند قرن به جلو كشيده است، هر چند براى ما و ده‌ها نسل ديگر، معلوم و محسوس نباشد.

رنجور گردد، همان گونه كه امامان پيشين و پيامبران نيز روزها و گاه مانند ايوب عليه السلام سال‌ها بيمار بوده‌اند. بر اين اساس، طول عمر امام زمان عليه السلام مستلزم بيمار نشدن ايشان و يا خليدن خارى در پا و سقوط از جايى و شكستگى اندام مباركشان نيست و چه بسا ناراحتى از كردار بسيارى، تن و روح مبارك ايشان را نيز بيازارد و براى چند صباحى، ايشان را به بستر بيمارى بكشاند.
افزون بر اين، ممكن است در آينده، وقايع غير قابل پيش‌بينى اتفاق بيفتد كه امر قيام را با دشوارى‌هاى طاقت‌فرسا رو به رو سازد و يا به امام مهدى عليه السلام آسيب رساند و سلامت ايشان را به خطر اندازد. اين بدان معناست كه از هم‌اكنون بايد با دعا و توسّل در انديشه رهيدن از اين خطرها و به سلامت گذر كردن از دوره انتظار و حوادث قيام بود.
به سخن ديگر، ممكن است حكمت و نياز به برخى ادعيه براى ما روشن نباشد؛ امّا براى پسينيان و آيندگان، نيازى حتمى و هويدا باشد.
همچنين مى‌توان اين دعاها را ناظر به دوره غيبت صغرا نيز دانست؛ زيرا احتمال دسترسى‌دشمنان به امام زمان عليه السلام از طريق شناسايى نايبان خاص و مرتبطان با امام و فشار آوردن به آنها وجود داشته است و اين دو احتمال براى وجود و پذيرش اين ادعيه كفايت مى‌كند.
بر اين پايه و نيز آنچه در مقدّمه بحث گفته شد - كه تحقّق خواسته‌ها به دعا نيز نياز دارد - ، تداوم سلامت ناجىِ ما، مى‌تواند به دعا و درخواست ما گره خورد. در اين صورت مى‌توان با دعا و نيز صدقات و نذر و نياز و خيرات و مبرّات، بيمارى‌هاى جسمى و خطر حوادث طبيعى را - كه به طور عمومى ، دامنگير همه انسان‌ها مى‌شود - و نيز گزند احتمالى دشمنان و همچنين رنج حاصل از گناهان و كردار ناشايست انسان‌ها را كه ممكن است خود نيز در آن سهيم باشيم ، از آن وجود نازنين، دور نمود.