خداى متعال، توجيه‌پذير دانست؛ خدايى كه هيچ گاه و در برابر هيچ چيزى دستش بسته نيست و كسى ياراى برابرى با او را ندارد؛ خداوند قادرى كه حتّى مقدّرات تعيين شده‌اش در قبضه اراده و مشيّت او قرار دارند و هر لحظه مى‌تواند تغييرشان دهد. در اين نگاه به هستى است كه ابراهيم عليه السلام ، نياى بزرگ‌ترين پيامبران الهى، خود را براى انجام دادن بديهى‌ترين فريضه الهى يعنى نماز، به عنايت الهى نيازمند مى‌بيند و ندا بر مى‌آورد: «رَبِّ اجْعَلْنِى مُقِيمَ الصَّلَاةِ وَمِن ذُرِّيَّتِى رَبَّنَا وَتَقَبَّل دُعَاءِ» ،۱با آن كه ترديدى نيست كه ابراهيم عليه السلام از اوّابين و نمازگزاران حقيقى بوده است. پس مؤمنان، همه و هميشه بايد از خدا بخواهند كه بر همان خير و صلاحى باشند كه خداوند برايشان مقدّر كرده و در اجراى فرمان‌ها و خواست الهى، در جايگاه مقدّر خود باقى بمانند و خداى ناكرده، كسانى ديگر جايشان را نگيرند تا از پاداش عظيم الهى بى‌بهره نمانند. ما بايد همواره از خداوند بخواهيم كه منجى بشر، همان امام دوازدهم ما باشد و ما نيز پيرو پا در ركاب ايشان باشيم.
اللَّهُمَّ... وَاجعَلنا مِمَّن تَنتَصِرُ بِهِ لِدينِكَ ،... ولا تَستَبدِل بِنا غَيرَنا .۲خدايا!... ما را از ياوران دينت قرار بده... و كسى ديگر را در اين امر به جاى ما مگذار.
پاسخ سؤال شش
ابتدا به اين نكته اشاره مى‌كنيم كه بيمارى و پيشامدهاى طبيعى، يك عارضه عمومى براى همه انسان‌هاست و كمتر انسانى را مى‌توان يافت كه در عمر چند دهه‌اى خود، از گزند آن در امان بوده باشد. گويى اين سنّت الهى است كه همه را بدين وسيله بيازمايد و اجر صبر رنجشان را توشه آخرتشان كند. از اين رو، امام زمان عليه السلام نيز مى‌تواند براى ساعت‌ها و روزهايى بيمار شود و پيكر مباركش از خارى و يا زخمى
