۳ . كهن‌ترين منبع دعاى ندبه ، كتاب المزار الكبير است . نويسنده اين كتاب در ابتداى نگاشته خويش تصريح كرده است :
أمّا بعد فإنّى جمعت فى كتابى هذا من فنون الزيارات ... مما اتصلت به ثقاة الرواة إلى السادات.۱
امّا بعد، من در اين كتابم، زيارت‌هاى گوناگونى را جمع كردم كه راويان موثّقى به بزرگان رسانده‌اند .
بنا بر اين، اجمالاً انتساب دعاهاى موجود در كتاب به امامان را اثبات كرده است .
۳ / ۲ . انتساب تفصيلى دعا به اهل بيت
۱ . ابن مشهدى نوشته است :
الدُعاءُ لِلنُّدبَةِ . قالَ مُحَمَّدُ بنُ [ عَلِيِّ بنِ] أبي قُرَّةَ : نَقَلتُ مِن كِتابِ أبى جَعفَرٍ مُحَمَّدِ بنِ الحُسَينِ بنِ سُفيانَ البَزَوفَرِىِّ رَضِىَ اللَّهُ عَنهُ هذَا الدُّعاءَ ، وذَكَرَ فيهِ أنَّهُ الدُّعاءُ لِصاحِبِ الزَّمانِ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَيهِ وعَجَّلَ فَرَجَهُ وفَرَجَنا بِهِ ، ويُستَحَبُّ أن يُدعى بِهِ فِى الأعيادِ الأربَعَةِ.۲
دعا براى نوحه و ندبه : محمّد بن ابى قره مى‌گويد : اين دعا را از كتاب ابو جعفر محمّد بن حسين بن سفيان بزوفرى - كه خداوند از او خشنود باشد - نقل كردم و در آن ياد شده كه : دعا براى امام زمان - كه درودهاى خداوند بر او باد و خداوند در فرج او شتاب ورزد و امور ما را به وسيله ايشان گشايش دهد - است. و مستحب است كه در عيدهاى چهارگانه خوانده شود.
برخى گفته‌اند : بزوفرى تصريح كرده است : «إنّه الدعاء لصاحب الزمان»؛ بنا بر
