۱۳۲۰. الغيبة ، نعمانى - با سندش به نقل از جابر - : امام باقر عليه السلام فرمود: «اى جابر! قائم، ظهور نمىكند تا آن كه فتنهاى سراسر مردم شام را فرا مىگيرد كه مىخواهند از آن بيرون بيايند؛ ولى نمىتوانند و ميان كوفه و حيره، كشتارى روى مىدهد كه [شمار] كشتههايشان يكسان است و منادى آسمانى، ندا مىدهد».۱
۱۳۲۱. السنن الواردة فى الفتن - با سندش به نقل از حكم بن عتيبه - : به امام محمّد باقر عليه السلام گفتم: شنيدهايم كه مردى از شما خروج مىكند كه در اين امّت، عدالت مىورزد.
فرمود: «ما نيز آنچه را مردم اميد مىبرند، اميد داريم و ما اميد مىبريم كه اگر از دنيا جز يك روز نمانده باشد، آن روز، آن قدر طولانى شود تا اميد اين مردم برآورده شود؛ ولى پيش از آن، فتنهاى خواهد بود كه بدترين فتنه است. مرد با ايمان مىخوابد و كافر بر مىخيزد و با ايمان بر مىخيزد و كافر به خواب مىرود. پس هر كس از شما، آن روزگار را درك كرد، بايد پرهيزگارى پيشه كند و دينش را حفظ نمايد و خانهنشين باشد».۲
۱۳۲۲. الإرشاد - با سندش به نقل از احمد بن محمّد بن ابى نصر - : امام رضا عليه السلام فرمود: «آنچه را به سويش گردن كشيدهايد، روى نمىدهد تا آن كه مبتلا (آزموده) و از هم جدا شويد و جز اندكى از شما نمىماند». سپس «الف، لام، ميم. آيا مردم پنداشتند كه اين كه بگويند: ايمان آورديم، رها مىشوند و آزموده نمىشوند؟» را خواند.
آن گاه فرمود: «از نشانههاى فَرَج، حادثه ميان دو مسجد است و فلان كس، از فرزندان فلان كس، پانزده تن از بزرگان عرب را مىكشد».۳
