۱۲۹۱. نهج البلاغه: امام على عليه السلام فرمود : «زمانى بر مردم مىآيد كه از قرآن، جز نشانى از آن و از اسلام، جز نامى از آن نمىماند. در آن روزگار، بناى مسجدهايشان آبادان و از هدايت، ويران است. ساكنان و آبادگرانش، بدترين مردم زمين اند كه فتنه از آنان برمىخيزد و خطا به آنان باز مىگردد. آنان هر كه را از فتنه كناره گيرد، به آن باز مىگردانند و هر كس را از آن پس بنشيند، به سوى آن مىرانند».۱
۱۲۹۲. المصنّف ، ابن ابى شيبه - با سندش به نقل از حارث بن سويد - : امام على عليه السلام فرمود - : «از اسلام، چنان مىكاهند كه ديگر نام خدا را نيز نمىبرند و چون اين گونه شود، سلطان دين به جنبش در مىآيد [و مؤمنان را به قيام فرا مىخواند] و چون چنين شود ، گروههايى پراكنده مانند ابرهاى پاييزى از هر سو گردهم مىآيند و به خدا سوگند، من نام فرمانده و جاى مَركبهايشان را مىدانم».۲
۱۲۹۳. الفتن ، ابن حماد - با سندش به نقل از ابراهيم تيمى، از پدرش - : امام على عليه السلام فرمود : «دين، چنان فرو مىكاهد كه حتّى كسى خدا را به يگانگى ياد نمىكند (/ حتّى نام خدا نيز برده نمىشود). آن گاه سلطان دين، اعلام قيام مىكند و خداوند، گروههايى پراكنده را از هر سو مانند ابرهاى پاييزى بر مىانگيزد و من، نام فرمانده و جاى مَركبهايشان را مىدانم».۳
1.نهج البلاغة ، حكمت ۳۶۹ .
2.المصنّف ، ابن ابى شيبة : ج ۸ ص ۵۹۹ ح ۴۵ ، كنز العمّال : ج ۱۴ ص ۵۵۷ ح ۳۹۵۹۱ ؛ الاُصول الستّة عشر : ص ۶۴ (به نقل از جابر از امام صادق عليه السلام )، شرح الأخبار : ج ۳ ص ۳۶۱ ح ۱۲۳۰ (با عبارت مشابه). نيز، ر. ك : همين دانش نامه ج۸ ص۳۷۵ ح ۱۶۱۶ و ص ۳۷۷ ح ۱۶۱۷ .
3.الفتن : ج ۱ ص ۳۹۰ ح ۱۱۷۵ .