ر . ك : ص ۸۳ (جاى خروج سفيانى) .
۱ / ۱ - ۹
كشته شدن سفيانى
۱۱۹۰. الكافى - با سندش به نقل از معلّى بن خنيس - : نامههاى عبد السلام بن نعيم و سدير و چند تن ديگر را به امام صادق عليه السلام رساندم و آن، هنگامى بود كه سياهجامگان ظهور كرده و بنى عبّاس هنوز پديدار نشده بودند و مضمون نامه، اين بود كه : ما تقدير را چنين مىبينيم كه اين امر به تو (امام صادق) مىرسد. چه نظر مىدهى؟
امام عليه السلام ، نامهها را به زمين كوبيد و سپس فرمود: «واه ، واه! من، امام [قائمِ] اينها نيستم. آيا نمىدانند فقط اوست كه سفيانى را مىكشد؟».۱
۱۱۹۱. بحار الأنوار - به نقل از سيّد على بن عبد الحميد در كتاب الغيبة ى او - : امام باقر عليه السلام فرمود: «مهدى عليه السلام سفيانى را زير درختى كه در حيره است و شاخههايش دراز و تا به زمين رسيده، شكست مىدهد».۲
۱۱۹۲. الإرشاد - با سندش به نقل از ابو بصير - : شنيدم كه امام باقر عليه السلام در باره سخن خداى متعال: «اگر بخواهيم، نشانهاى از آسمان برايشان نازل مىكنيم كه در برابرش سر فرود آورند» فرمود: «خداوند به زودى، اين را با آنان مىكُند».
گفتم: آنها كيان اند؟
فرمود: «بنى اميّه و پيروانشان».
گفتم: نشانه[ى نازل شونده] چيست؟
فرمود: «كمنور شدن خورشيد ميان ظهر تا عصر، و پيدا شدن سر و سينهاى در چشمه خورشيد كه آن را با اسم و رسم مىشناسند، و اين، در روزگار سفيانى است و هنگام پديدار شدن اين نشانه، [زمان] هلاكت او و هلاكت قوم اوست».۳
1.الكافى : ج ۸ ص ۳۳۱ ح ۵۰۹ ، بحار الأنوار : ج ۵۲ ص ۲۶۶ ح ۱۵۳ .
2.بحار الأنوار : ج ۵۲ ص ۳۸۶ ح ۱۹۹ (به نقل از كتاب الغيبة) ، منتخب الأنوار المضيئة: ص ۳۶، كتاب سرور أهل الإيمان: ص ۶۵ (هر دو منبع با عبارت مشابه) .
3.الإرشاد : ج ۲ ص ۳۷۳ ، إعلام الورى : ج ۲ ص ۲۸۳ ، كشف الغمّة : ج ۳ ص ۲۵۰ ، الصراط المستقيم : ج ۲ ص ۲۴۹ ، بحار الأنوار : ج ۵۲ ص ۲۲۱ ح ۸۴ .