۱۱۷۰. مختصر بصائر الدرجات‏ - به نقل از خطبه‏اى از آنِ مولايمان امير مؤمنان كه «مخزون» ناميده مى‏شود و در آن آمده است : خروج سفيانى با پرچمى سبز و صليبى از طلاست، فرمانده لشكرش، مردى از قبيله كلب است ، و دوازده هزار سوار ، سفيانى را در حركت به سوى مكّه و مدينه همراهى مى‏كنند كه فرمانده اين افراد، مردى از بنى اميّه به نام خزيمه است. چشم چپش نابينا و لكّه خونى بر چشمش و دنياطلب است. هيچ يك از لشكرهاى او شكست نمى‏خورند تا آن كه در مدينه فرود مى‏آيد و مردان و زنان خاندان محمّد صلى اللّه عليه و آله را گرد مى‏آورد و آنان را در خانه‏اى در مدينه به نام «خانه ابو الحسن اموى» زندانى مى‏كند، و سوارانى در پى مردى از خاندان محمّد صلى اللّه عليه و آله روانه مى‏نمايد كه مردانى از محرومان مكّه به گرد او جمع شده‏اند و فرمانده اين سواران، مردى از قبيله غطفان است، تا اين كه هنگام عبور از سنگ‏هاى سفيد بيداء، به زمين فرو مى‏روند، به گونه‏اى كه جز يك مرد از آنان نجات نمى‏يابد و خداوند سر و صورتش را وارونه مى‏كند تا آنان را هشدار دهد و نشانه‏اى براى هر كسى باشد كه در پى مى‏آيد، و در اين روز، تأويل اين آيه: «و كاش آنان را مى‏ديدى كه چه سان هراسان اند و راه گريزى ندارند و از جايى نزديك گرفته شده‏اند» تحقّق مى‏يابد و صد و سى هزار نفر به كوفه مى‏فرستد و در روحاء و فاروق و جايگاه مريم و عيسى در قادسيّه‏^۱ فرود مى‏آيند و هشتاد هزار تن از آنها حركت مى‏كنند تا به كوفه مى‏رسند و در مقبره هود در نخيله فرود مى‏آيند و در روز زينت (جشن) به كوفيان حمله مى‏كنند و فرمانده مردم ، زورگويى خودكامه است كه او را كاهن و ساحر مى‏نامند و از شهر بغداد، فرمانده‏اى با پنج هزار تن از كاهنان به سويشان مى‏آيد [و به آنان مى‏پيوندد] و بر پل، هفتاد هزار تن مى‏كشد تا آن جا كه مردم به خاطر خون و بوى بد اجساد افتاده در فرات، سه روز از آن پرهيز مى‏كنند و هفتاد هزار دختر جوان باكره‏اى را كه كسى هنوز دست و صورت آنها را نديده، از كوفه به اسارت مى‏گيرند تا آن كه آنها را سوار شتران كرده، به ثُويّه يا همان غرّى مى‏برند . سپس صد هزار مشرك و منافق از كوفه بيرون مى‏آيند تا به دمشق برسند و هيچ كس را ياراى جلوگيرى از آنها نيست و [دمشق‏] همان ارم و سرزمين داراى كاخ‏هاى برافراشته است.^۲

۱۱۷۰. مختصر بصائر الدرجات : خُطبَةٌ لِمَولانا أميرِ المُؤمِنينَ عليه السلام تُسَمَّى المَخزونَ وفيها : . . . وخُروجُ السُّفيانِيِّ بِرايَةٍ خَضراءَ وصَليبٍ مِن ذَهَبٍ ، أميرُها رَجُلٌ مِن كَلبٍ وَاثنَي عَشَرَ ألفَ عِنانٍ مِن خَيلٍ يَحمِلُ السُّفيانِيَّ مُتَوَجِّهاً إلى‏ مَكَّةَ وَالمَدينَةِ ، أميرُها أحَدٌ مِن بَني اُمَيَّةَ يُقالُ لَهُ خُزَيمَةُ ، أطمَسُ العَينِ الشِّمالِ ، عَلى‏ عَينِهِ طَرفَةٌ تَميلُ بِالدُّنيا ، فَلا تُرَدُّ لَهُ رايَةٌ حَتّى‏ يَنزِلَ المَدينَةَ ، فَيَجمَعَ رِجالاً ونِساءً مِن آلِ مُحَمَّدٍ صلى اللّه عليه و آله فَيَحبِسَهُم في دارٍ بِالمَدينَةِ يُقالُ لَها : دارُ أبِي الحَسَنِ الاُمَوِيِّ .
ويَبعَثُ خَيلاً في طَلَبِ رَجُلٍ مِن آلِ مُحَمَّدٍ صلى اللّه عليه و آله ، قَدِ اجتَمَعَ إلَيهِ رِجالٌ مِنَ المُستَضعَفينَ بِمَكَّةَ ، أميرُهُم رَجُلٌ مِن غَطَفانَ ، حَتّى‏ إذا تَوَسَّطُوا الصّفايِحَ البيضَ بِالبَيداءِ ، يُخسَفُ بِهِم فَلا يَنجو مِنهُم أحَدٌ إلّا رَجُلٌ واحِدٌ ، يُحَوِّلُ اللَّهُ وَجهَهُ في قَفاهُ لِيُنذِرَهُم ولِيَكونَ آيَةً لِمَن خَلفَهُ ، فَيَومَئِذٍ تَأويلُ هذِهِ الآيَةِ : «وَ لَوْ تَرَى‏ إِذْ فَزِعُواْ فَلَا فَوْتَ وَأُخِذُواْ مِن مَّكَانٍ قَرِيبٍ» .

ويَبعَثُ السُّفيانِيُّ مِئَةً وثَلاثينَ ألفاً إلَى الكوفَةِ فَيَنزِلونَ بِالرَّوحاءِ وَالفاروقِ ومَوضِعِ مَريَمَ وعيسى‏ عليهما السلام بِالقادِسِيَّةِ^۱ ، ويَسيرُ مِنهُم ثَمانونَ ألفاً حَتّى‏ يَنزِلُوا الكوفَةَ مَوضِعَ قَبرِ هودٍ عليه السلام بِالنُّخَيلَةِ ، فَيَهجُموا عَلَيهِ يَومَ زينَةٍ ، وأَميرُ النّاسِ جَبّارٌ عَنيدٌ يُقالُ لَهُ : الكاهِنُ السّاحِرُ ، فَيَخرُجُ مِن مَدينَةٍ يُقالُ لَهَا الزَّوراءُ في خَمسَةِ آلافٍ مِنَ الكَهَنَةِ ، ويَقتُلُ عَلى‏ جِسرِها سَبعينَ ألفاً ، حَتّى‏ يَحتَمِيَ النّاسُ الفُراتَ ثَلاثَةَ أيّامٍ مِنَ الدِّماءِ ونَتنِ الأَجسامِ ، ويَسبي مِنَ الكوفَةِ أبكاراً لا يُكشَفُ عَنها كَفٌّ ولا قِناعٌ ، حَتّى‏ يوضَعنَ فِي المَحامِلِ ، يُزلَفُ بِهِنَّ الثُوَيَّةَ وهِيَ الغَرِيَّينِ ، ثُمَّ يَخرُجُ عَنِ الكوفَةِ مِئَةُ ألفٍ بَينَ مُشرِكٍ ومُنافِقٍ حَتّى‏ يَضرِبوا دِمَشقَ ، لا يَصُدُّهُم عَنها صادٌّ ، وهِيَ إرَمُ ذاتُ العِمادِ .