۱۱۶۹. الغيبة ، نعمانى - با سندش به نقل از محمّد بن مسلم - : شنيدم كه امام باقر عليه السلام مىفرمايد: «پروا كنيد و از پارسايى و كوشش در فرمانبردارى خداوند، براى عقيدهاى كه بر آن هستيد، يارى بگيريد كه بيشترين رشك را به دينى كه باور داريد، زمانى خواهيد برد كه در حال جدا شدن از دنيا و پيوستن به آخرت هستيد. هر يك از شما به اين حد كه برسد، مىفهمد كه رو به سوى نعمت جاويد ، كرامت الهى و خبر خوشِ فرود به بهشت مىرود و از آنچه بيم داشته ، آسوده شده و آنچه را باور داشته، به يقين، حقيقت است و آن كه دينى غير او داشته، بر باطل و هلاكت است. مژده دهيد، مژده دهيد كه به آنچه مىخواهيد، مىرسيد! آيا نمىبينيد كه دشمنانتان به خاطر نافرمانبردارىها از خدا، با هم مىجنگند و آنان، يكديگر را و نه شما را براى دنيا مىكشند و شما در خانههايتان آسوده و به دور از آنها نشستهايد؟! و سفيانى در بدبختى دشمنانتان بس است و او از نشانههاى [ پيروزى ]شماست. افزون بر اين، اگر آن تبهكار خروج كند، شما يك يا دو ماه پس از خروج او بدون هيچ بيم و سختىاى مىمانيد تا آن كه مردم فراوانى غير از شما را مىكُشد».
يكى از ياران امام عليه السلام به ايشان گفت: اگر اين چنين است، با زن و فرزند چه كنيم؟
فرمود: «مردان شما، خود را از او پنهان كنند كه خشم و شرارت او فقط متوجّه شيعيان ماست؛ امّا زنان واهمهاى ندارند، إن شاء اللَّه تعالى».
گفته شد: مردان به كجا بروند و از دست او به كجا بگريزند؟
فرمود: «هر يك از شما كه بخواهد بيرون رود، به مدينه يا مكّه يا يكى از شهرها برود» و سپس فرمود: «شما را با مدينه چه كار كه لشكر آن تبهكار، آهنگ آن جا را مىكند؟ امّا به مكّه برويد كه جايگاه گرد آمدن شماست و فتنه سفيانى به اندازه باردارى يك زن - يعنى نُه ماه - طول مىكشد و اگر خدا بخواهد، از آن بيشتر نمىشود» .۱
