۱۱۶۷. بحار الأنوار - با سندش به نقل از اصبغ بن نباته - : شنيدم كه امير مؤمنان عليه السلام به مردم مى‏فرمايد: «... هنگامى كه روزگار بچرخد، مى‏گوييد مرده يا هلاك شده و معلوم نيست به كجا رفته است ! در آن روز، تأويل اين آيه محقّق مى‏شود: «سپس پيروزى بر آنان را دو باره بهره شما مى‏گردانيم و با دارايى‏ها و پسران يارى‏تان مى‏دهيم و شما را پرشمارتر مى‏كنيم» و براى اين، نشانه‏ها و علامت‏هايى است. نخستين آنها، محاصره كوفه با نگهبان و خندق كندن است و دريدن شترهاى آبكش‏^۱در كوچه‏هاى كوفه، تعطيلى مسجدها به مدّت چهل شب، پرده‏بردارى از پيكره، فرود آمدن پرچم‏هايى كه گرداگرد مسجد بزرگ در اهتراز اند، [ولى ]قاتل، و مقتول هر دو، در آتش اند، و كشتارى سريع و مرگى سخت و كشته شدن نفْس زكيّه به همراه هفتاد تن در پشت كوفه، و [فردى‏] سربريده ميان ركن [حجر الأسود] و مقام [ابراهيم‏] و كشتن اسقع، پس از آن كه به خاطر بيعت با بت‏ها بازداشتش مى‏كنند.
و خروج سفيانى با پرچمى سرخ‏رنگ كه فرمانده‏اش، مردى از قبيله كلب است و دوازده هزار سوار از لشكر سفيانى به سوى مكّه و مدينه مى‏روند كه فرمانده آنها، مردى از بنى اميّه به نام خزيمه است و چشم چپش نابيناست و چشمش را پرده‏اى [از گوشت‏] گرفته است و به مردان‏^۲ شباهت دارد. هيچ يك از پرچم‏هايش عقب نمى‏نشيند تا در مدينه در خانه‏اى به نام "خانه ابو الحسن اموى" فرود مى‏آيد و سوارانى را در پى مردى از خاندان محمّد روانه مى‏كند، در حالى كه گروهى از شيعيان بر او گرد آمده، به مكّه باز مى‏گردند. فرمانده اين سواران، مردى از قبيله غَطَفان است كه در حال گذر از بيابان سفيد،^۳ به زمين فرو مى‏روند و هيچ كس از آنان نجات نمى‏يابد، جز مردى كه خداوند، سر و صورتش را وارونه مى‏كند تا به آنان هشدار دهد و نشانه‏اى براى كسانى باشد كه در پس آنان مى‏آيند و آن روز، تأويل اين آيه است: «و كاش آنان را مى‏ديدى كه چه سان هراسان اند و راه گريزى ندارند و از جايى نزديك گرفته شده‏اند!» و صد و سى هزار نفر به كوفه مى‏فرستد كه در روحاء^۴و فاروق‏^۵فرود مى‏آيند و شصت هزار تن از آنها حركت مى‏كنند تا به كوفه مى‏رسند و در مقبره هود در نُخَيله‏^۶ فرود مى‏آيند و در روز زينت (جشن)، به كوفيان حمله مى‏كنند و فرمانده مردم ، زورگويى خودكامه است كه او را كاهن و ساحر مى‏نامند و از شهر بغداد، فرمانده‏اى با پنج هزار تن از كاهنان به سويشان آمده [و به آنان مى‏پيوندد] و بر پل آن جا، هفتاد هزار تن را مى‏كشد، تا آن جا كه مردم به خاطر خون و بوى بد اجساد افتاده در فرات، سه روز از آن پرهيز مى‏كنند و هفتاد هزار دختر جوان باكره‏اى را كه هنوز كسى دست و صورت آنها را نديده، از كوفه به اسارت مى‏گيرند تا آن كه آنها را سوار شتران كرده، به ثُويّه يا همان غرّى‏^۷مى‏برند».^۸

۱۱۶۷. بحار الأنوار : بِإِسنادِهِ‏^۱ عَن إسحاقَ‏^۲ يَرفَعُهُ إلَى الأَصبَغِ بنِ نُباتَةَ ، قالَ : سَمِعتُ أميرَ المُؤمِنينَ عليه السلام يَقولُ لِلنّاسِ : . . .
إذَا استَدارَ الفَلَكُ ، قُلتُم ماتَ أو هَلَكَ ، بِأَيِّ وادٍ سَلَكَ ، فَيَومَئِذٍ تَأويلُ هذِهِ الآيَةِ : «ثُمَّ رَدَدْنَا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ وَ أَمْدَدْنَكُم بِأَمْوَ لٍ وَ بَنِينَ وَ جَعَلْنَكُمْ أَكْثَرَ نَفِيرًا»^۳ ، ولِذلِكَ آياتٌ وعَلاماتٌ ، أوَّلُهُنَّ إحصارُ الكوفَةِ بِالرَّصَدِ وَالخَندَقِ ، وتَخريقُ الرَّوايا^۴ في سِكَكِ الكوفَةِ ، وتَعطيلُ المَساجِدِ أربَعينَ لَيلَةً ، وكَشفُ الهَيكَلِ ، وخَفقُ راياتٍ حَولَ المَسجِدِ الأَكبَرِ تَهتَزُّ ، القاتِلُ وَالمَقتولُ فِي النّارِ ، وقَتلٌ سَريعٌ ، ومَوتٌ ذَريعٌ ، وقَتلُ النَّفسِ الزَّكِيَّةِ بِظَهرِ الكوفَةِ في سَبعينَ ، وَالمَذبوحُ بَينَ الرُّكنِ وَالمَقامِ ، وقَتلُ الأَسقَعِ صَبراً في بَيعَةِ الأَصنامِ .
وخُروجُ السُّفيانِيِّ بِرايَةٍ حَمراءَ أميرُها رَجُلٌ مِن بَني كَلبٍ ، وَاثنَي عَشَرَ ألفَ عِنانٍ مِن خَيلِ السُّفيانِيِّ يَتَوَجَّهُ إلى‏ مَكَّةَ وَالمَدينَةِ ، أميرُها رَجُلٌ مِن بَني اُمَيَّةَ يُقالُ لَهُ : خُزَيمَةُ ، أطمَسُ العَينِ الشِّمالِ ، عَلى‏ عَينِهِ ظَفَرَةٌ غَليظَةٌ يَتَمَثَّلُ بِالرِّجالِ‏^۵ ، لا تُرَدُّ لَهُ رايَةٌ حَتّى‏ يَنزِلَ المَدينَةِ في دارٍ يُقالُ لَها : دارُ أبِي‏^۶ الحَسَنِ الاُمَوِيِّ ، ويَبعَثُ خَيلاً في طَلَبِ رَجُلٍ مِن آلِ مُحَمَّدٍ ، وقَدِ اجتَمَعَ إلَيهِ ناسٌ مِنَ الشّيعَةِ يَعودُ إلى‏ مَكَّةَ ، أميرُها رَجُلٌ مِن غَطَفانَ ، إذا تَوَسَّطَ القاعَ الأَبيَضَ‏^۷ خُسِفَ بِهِم فَلا يَنجو إلّا رَجُلٌ يُحَوِّلُ اللَّهُ وَجهَهُ إلى‏ قَفاهُ لِيُنذِرَهُم ، ويَكونَ آيَةً لِمَن خَلفَهُم ، ويَومَئِذٍ تَأويلُ هذِهِ الآيَةِ : «وَ لَوْ تَرَى‏ إِذْ فَزِعُواْ فَلَا فَوْتَ وَأُخِذُواْ مِن مَّكَانٍ قَرِيبٍ» . ويَبعَثُ مِئَةً وثَلاثينَ ألفاً إلَى الكوفَةِ ، ويَنزِلونَ الرَّوحاءَ^۸وَالفاروقَ‏^۹ ، فَيَسيرُ مِنها سِتّونَ ألفاً حَتّى‏ يَنزِلُوا الكوفَةَ مَوضِعَ قَبرِ هودٍ عليه السلام بِالنُّخَيلَةِ^۱۰ ، فَيَهجُمونَ إلَيهِم يَومَ الزِّينَةِ ، وأَميرُ النّاسِ جَبّارٌ عَنيدٌ ، يُقالُ لَهُ : الكاهِنُ السّاحِرُ ، فَيَخرُجُ مِن مَدينَةِ الزَّوراءِ إلَيهِم أميرٌ في خَمسَةِ آلافٍ مِنَ الكَهَنَةِ ، ويَقتُلُ عَلى‏ جِسرِها سَبعينَ ألفاً حَتّى‏ تَحمِيَ النّاسُ مِنَ الفُراتِ ثَلاثَةَ أيّامٍ مِنَ الدِّماءِ ونَتنِ الأَجسادِ ، ويُسبى‏ مِنَ الكوفَةِ سَبعونَ ألفَ بِكرٍ ، لا يُكشَفُ عَنها كَفٌّ ولا قِناعٌ ، حَتّى‏ يوضَعنَ فِي المَحامِلِ ، ويُذهَبَ بِهِنَّ إلَى الثُّوَيَّةِ^۱۱ ، وهِيَ الغَرِيُّ .