رهبرى قريش را در اين قيام بر عهده داشت - رفت . ابن مطيع، دستور داد كه براى عبد اللَّه پُشتى‏اى بياورند و او را به نشستن دعوت كرد . ابن عمر گفت : نيامده‏ام كه بنشينم . آمده‏ام تا حديثى را كه از پيامبر خدا شنيده‏ام ، براى تو باز گويم . شنيدم كه پيامبر خدا فرمود :
مَن خَلَعَ يَداً مِن طاعَةٍ ، لَقِىَ اللَّهَ يَومَ القِيامَةِ لا حُجَّةَ لَهُ ، وَ مَن ماتَ وَ لَيسَ فى عُنُقِهِ بَيعَةٌ ، ماتَ ميتَةً جاهِلِيَّةً .
كسى كه دست از اطاعت [امامى‏] بكشد، روز قيامت، در حالى خدا را ملاقات مى‏كند كه حجّتى ندارد و كسى كه بميرد و با [امامى‏] بيعت نكرده باشد ، به مرگ جاهلى مُرده است .^۱
بنگريد كه چه استادانه، سخن پيامبر خدا را در جهت مخالفت مقصود ايشان به كار مى‏برند! اين، همان پديده خطرناكى است كه پيامبر خدا براى پيشگيرى از آن ، در اين حديث و ده‏ها حديث ديگر، بِدان هشدار داده و مردم را به اطاعت از امامان حق، دعوت كرده است . هشدار پيامبر خدا به دست سياست‏بازان مسلمان‏نما و عوامل آنان، تحريف مى‏گردد و بدين ترتيب است كه از حديث، بر ضدّ حديث ، و از اسلام بر ضدّ اسلام، سوء استفاده مى‏شود و سرانجام با ناديده گرفتن جايگاه امامت در جامعه اسلامى و به فراموشى سپردن توصيه‏هاى پيامبر صلى اللّه عليه وآله، عصر علم و اسلام در امّت اسلامى سپرى مى‏گردد و رجعت به جاهليت و گم‏راهى، تحقّق مى‏يابد .
بنا بر اين ، بدون ترديد، مقصود از احاديثى كه مرگِ بدون شناخت امام را مرگ جاهلى مى‏دانند ،^۲ بيم دادن از عدم تمسّك به ولايت اهل بيت عليهم السلام است كه ضرورت تمسّك به آنان، در حديث ثَقَلين و غدير و صدها حديث ديگر ، براى مردم، بيان شده است .

به اين كه ممكن است چنين رهبرى ، ستمگر و به گفته قرآن كريم از «امامانى كه به آتش فرا مى‏خوانند»^۱ باشد ؟!

بديهى است كه همه زمامداران فاسد تاريخ اسلام ، براى اثبات حقّانيت خويش و وجوب اطاعت مردم از خود و استوارى پايه‏هاى حكومتشان ، به اين حديث مسلّم استناد جسته باشند . از اين رو، مى‏بينيم كه حتّى معاويه پسر ابو سفيان نيز در شمار راويان اين حديث آمده است.^۲همچنين، طبيعى است كه آخوندهاى دربارى با همان انگيزه، سخن پيامبر صلى اللّه عليه وآله را تفسير و با امامت ائمّه جور، تطبيق نمايند ؛ ليكن روشن است كه اين، بازى با الفاظ است ، نه بدفهمى و كژ انديشى در مفهوم حديث .

هرگز نمى‏توان باور كرد كه عبد اللَّه بن عمر ، آن گونه كه در شرح نهج البلاغه‏ى ابن ابى الحديد آمده است ، به دليل كج‏فهمى و ضعف بينش، با امام على عليه السلام بيعت نكند ؛ ولى با تمسّك به حديث «مَن ماتَ بغَير إمامٍ» كه خودش نقل كننده آن است ، شبانه به ملاقات حجّاج بن يوسف برود تا با خليفه دوران، عبد الملك بن مروان، بيعت نمايد ؛ چرا كه نمى‏خواهد شبى را بدون داشتن امام به صبح آورد!

آرى . كسى كه امير مؤمنان على عليه السلام را امام نداند و با او بيعت نكند ، بايد هم عبد الملك مروان را امامى بداند كه ترك بيعتش موجب رجعت به جاهليت است و بايد با آن خفّت و خوارى با پاى عامل سفّاك او (حجّاج بن يوسف) شبانه بيعت كند! عبد اللَّه بن عمر به جايى رسيد كه يزيد ، پسر معاويه، را با آن همه جناياتى كه به اسلام و خاندان پيامبر خدا روا داشت ، مصداق «امام» در حديث : «من مات بغير امام» مى‏داند و مخالفت با او را موجب كفر و ارتداد مى‏شمُرَد .

آورده‏اند كه پس از واقعه جانسوز كربلا، مردم مدينه در سال ۶۳ هجرى قيام كردند و اين قيام به واقعه «حرّه» انجاميد . عبد اللَّه بن عمر نزد عبد اللَّه بن مطيع - كه‏