۴۷۶. كمال الدين- به نقل از حسن بن على بن فضّال - : امام رضا عليه السلام فرمود: «خضر عليه السلام از آب حيات نوشيد و زنده است و تا دميدن در صور نمىميرد. او پيش ما مىآيد و سلام مىدهد و صدايش را مىشنويم؛ امّا خود او را نمىبينيم و او هر جا كه ياد شود، حاضر مىشود. از اين رو، هر كس از شما كه او را ياد كرد، بر او سلام دهد، و او هر سال در موسم حج حاضر مىشود و همه اعمال را انجام مىدهد و در عرفه مىايستد و بر دعاى مؤمنان، آمين مىگويد و به زودى، خداوند، او را مونس قائم در روزگار غيبتش مىكند و وى را از تنهايى بيرون مىآورد».۱
۴۷۷. الغيبة، طوسى- به نقل از سدير صيرفى - : من و مفضّل بن عمر و داوود بن كثير رقّى و ابو بصير و اَبان بن تغلب بر مولايمان امام صادق عليه السلام وارد شديم...
امّا عبد صالح - يعنى خضر عليه السلام - خداى متعال، عمر او را طولانى ساخته است؛ ولى نه به خاطر نبوّتى كه براى وى تقدير كرده است و يا كتابى كه بر وى فرو فرستد و يا شريعتى كه به واسطه آن، شريعتهاى پيامبران پيشين را نَسخ كند و يا امامتى كه بر بندگانش اقتدا به آن لازم باشد و يا طاعتى كه انجام دادن آن بر وى واجب باشد (چرا كه خضر، پيامبر و يا امام نبوده است)؛ بلكه چون در علم خداوند، گذشته بود كه عمر قائم عليه السلام در دوران غيبتش طولانى خواهد شد، تا جايى كه بندگانش آن را به واسطه طولانى بودنش انكار كنند. عمر بنده صالح خود را طولانى كرد تا از طول عمر او ، به طول عمر قائم عليه السلام استدلال شود و حجّت معاندان را باطل نمايد ، تا از آن پس ، بر مردمان ، حجّتى بر خلاف [حجّت] خدا نباشد . ۲