۴۴۰. الإقبال- به نقل از ابو عمرو محمّد بن محمّد نصر سَكونى - : از ابو بكر احمد بن محمّد بن عثمان بغدادى خواستم كه دعاهاى ماه رمضان را كه عمويش، ابو جعفر محمّد بن عثمان بن سعيد عمرى - كه خدا از او راضى باشد و راضىاش كند - مىخوانده است، به من بدهد. او دفترى جلد شده با چرم سرخ (شنگرف) برايم آورد و من دعاهاى فراوانى از روى آن استنساخ كردم كه از جمله اين بود:
اين دعا را در هر شب از ماه رمضان مىخوانى ، كه دعا در اين ماه را فرشتگان مىشنوند و براى خوانندهاش آمرزش مىطلبند و آن، اين است: «خدايا! من ثنا را با ستايش تو مىآغازم و تو درستى را با نعمتبخشىات استوار مىدارى... . خدايا! بر ولىّ امرت، قائم اميد بسته به او و عدالت مورد انتظار ، درود فرست و او را با فرشتگان مقرّبت در ميان گير و با روح القدس تأييدش بدار، اى پروردگار جهانيان! خدايا! او را دعوتگر به كتابت و قيامكننده به دينت قرار ده».۱
۴۴۱. إعلام الورى: امام مهدى عليه السلام نامش، نام پيامبر خدا و كنيهاش، كنيه پيامبر خداست و در روايات آمده است: براى كسى روا نيست كه او را با نامش بخواند و يا با كنيهاش ياد كند، تا آن گاه كه خداى متعال، زمين را با ظهور او و ظهور دولتش بيارايد.
لقبهاى او، حجّت، قائم، مهدى، خَلَف شايسته (جانشين شايسته)، صاحب زمان و صاحب است.
شيعه در غيبت اوّل امام عليه السلام، از امام و غيبتش با «ناحيه مقدسّه» ياد مىكرد و اين رمزى ميان شيعه بود كه او را با آن مىشناختند و بر همين طريق، رمزگونه به او «غريم» و «صاحب الأمر» نيز مىگفتند.۲