۴۳۷. المزار الكبير- در استغاثه به صاحب الأمر - : در هر كجا كه هستى، دو ركعت نماز با حمد و سوره[اى دلخواه ]مىخوانى، و زير آسمان، رو به قبله بِايست و بگو:
«سلام كامل و تمام و فراگير و عام خدا و درودها و بركات استوار و تمام او بر حجّت خدا و ولىّ او در زمين و شهرهايش، جانشين او بر مردم و بندگانش، سلاله نبوّت و باقىمانده عترت و صفوت، صاحب زمان و مظهر ايمان، آشكار كننده احكام قرآن، پاككننده زمين، گستراننده عدل در طول و عرض [زمين]، حجّت قائم، مهدى، امام منتظر رضايتمند، پاك و فرزند امامان پاك، وصى و فرزند اوصياى پسنديده، هدايتگر هدايتيافته، فرزند امامان معصوم!».۱
۴۳۸. مجموعة نفيسة (تاج المواليد): امام دوازدهم - كه درودهاى خدا بر او باد - ، نامش، نام پيامبر خدا، و كنيهاش كنيه پيامبر خدا صلى اللّه عليه وآله است و كسى حق ندارد او را پيش از خروج از غيبتش به نام و با كنيه بخواند ؛ زيرا از اين كار، نهى شده است و تنها با يكى از لقبهاى امام، مىتوان او را ياد كرد. از لقبهاى خاصّ او - كه درودهاى خدا بر او باد - حجّت، قائم، مهدى، خَلَف صالح (جانشين شايسته)، صاحب زمان، و منتظَر است و از او و تبار او، در ناحيه مقدسّه هم ياد شده است.۲
۴۳۹. مجموعة نفيسة (ألقاب الرسول و عترته)- در ضمن فصل مربوط به صاحب الزمان عليه السلام - : او همنام و همكنيه پيامبر خدا صلى اللّه عليه وآله است. او ذخيره خدا در زمين اوست. او حجّت منتظَر است . او رهنماى رهيافته است . او پسنديده پاك و باپرواى پاكيزه پنهان است . او قيام كننده رهيافته است . او غايب پوشيده است . او بينا و شنواست . او جانشين مراقب و انتظار نشسته است . او پيروزمندِ يارى شده است. او نامها و لقبهايى دارد: حمد، حامد، حميد، محمود، محمّد؛ و كنيههايى: ابو القاسم و ابو جعفر . گفته مىشود: او كنيههاى يازده امام را دارد . او امام است و مايه اميد . او ميخ زمين است . خداوند به او حكمت و سخنِ فيصلهدهنده داده است، همان گونه كه در كودكى به يحيى داد؛ و او را در اوان كودكى امام كرد، همان گونه كه عيسى بن مريم را پيامبر كرد.۳