۱۷۴. المحاسن- به نقل از حسين بن ابى العلاء - : از امام صادق عليه السلام در باره اين سخن پيامبر خدا صلى اللّه عليه وآله كه: «هر كس بميرد و امامى نداشته باشد ، به مرگ جاهلى مرده است»، سؤال كردم.
فرمود: «آرى، اگر مردم از على بن حسين عليهما السلام پيروى مىكردند و عبد الملك بن مروان را رها مىساختند ، هدايت مىشدند».
گفتيم: هر كس بميرد و امامش را نشناسد ، به مرگ جاهلى مرده است، مرگ به حال كفر است؟ فرمود: «نه، مردن در گمراهى است».۱
۱۷۵. كمال الدين- به نقل از زرارة بن اعين - : شنيدم امام صادق عليه السلام مىفرمايد: «قائم، غيبتى پيش از قيامش دارد». گفتم: چرا؟
فرمود: «مىترسد» و به دل خود اشاره كرد. سپس فرمود: «اى زراره! او منتظر است و او همان است كه مردم در ولادتش شك مىكنند. برخى از آنان مىگويند: او هنوز در شكم مادرش است و به دنيا نيامده و برخى از آنان مىگويند: او غايب است و برخى از آنان مىگويند: متولّد نشده است و برخى از آنان مىگويند: دو سال پيش از وفات پدرش متولّد شده است. اين نيست جز آن كه خداى متعال دوست دارد كه شيعه را بيازمايد و در اين هنگام، باطلانديشان به ترديد مىافتند».
گفتم: فدايت شوم! اگر آن روزگار را درك كردم، چه كارى انجام دهم؟
فرمود: «اى زراره ! اگر آن زمان را درك كردى ، اين دعا را مدام بخوان : "خدايا! خود را به من بشناسان ؛ زيرا اگر تو خود را به من نشناسانى ، پيامبرت را نخواهم شناخت . خدايا! پيامبرت را به من بشناسان؛ زيرا اگر پيامبرت را به من نشناسانى ، حجّت تو را نخواهم شناخت . خدايا ! حجّت خود را به من بشناسان؛ زيرا اگر حجّت خود را به من نشناسانى ، از دينت به كژراهه خواهم افتاد"».۲
