آنان را هر كجا كه باشند گرد هم مى‏آورد . احاديث اين دسته به گونه‏هاى مختلف ، سنّت الهى نصرت و يارى شدن آن امام را توسّط اصحاب خاصّ خودشان تبيين مى‏كنند. از جمله سنّت‏هاى الهى كه در اين احاديث آمده‏اند ، اين مواردند :
۱. جانشينى : خداوند در آيه شريف : «وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِى الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِم ؛^۱خداوند به كسانى از شما كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏اند، وعده داده است كه حتماً آنان را در زمين ، جانشين [خود ]مى‏كند، همان گونه كه پيشينيان آنها را جانشين كرد» ، سنّت جانشينىِ (استخلاف) صالحان بر زمين را مطرح كرده است. اين سنّت الهى كه بايد در همه زمين تحقّق يابد، تنها به عصر امام مهدى عليه السلام و اصحاب ايشان قابل تطبيق است.^۲

۲. جمع اصحاب: امام مهدى عليه السلام اصحاب خاصّى را در تمام مناطق خواهند داشت . از اين رو در وقت مقرّر ، خداوند ، همه آنان را در كنار ايشان جمع خواهد كرد. در احاديث متعدّدى به اين آيه : «أَيْنَ ما تَكُونُوا يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعاً إِنَّ اللَّهَ عَلى كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِير ؛^۳ هر كجا باشيد ، خداوند ، همه شما را مى‏آورد . خداوند بر هر كارى تواناست» استشهاد شده است . بنا بر اين ، جاى شبهه نخواهد بود كه چگونه اين افراد ، از مناطق مختلف ، به يارى امام عليه السلام مى‏شتابند.^۴

دسته دوم: احاديثى كه اوصاف اصحاب امام مهدى عليه السلام را تبيين مى‏كنند. اين احاديث، برخى از صفات موجود در موضوع آيات را بر اصحاب امام عليه السلام نيز تطبيق كرده‏اند. اين اوصاف ، عبارت اند از :

۱ . قدرت: در احاديثى ، كلام لوط عليه السلام به قومش : «لَوْ أَنَّ لِى بِكُمْ قُوَّةً أَوْ ءَاوِى إِلَى‏

ياد شده و تطبيق آنها بر قيام جهانى امام مهدى عليه السلام ، نياز به بررسى دقيق و همه‏جانبه آنها دارد .

۳ . آيات تطبيق شده بر ياران امام مهدى(عج)^۱

قرآن كريم در يك دوره زمانى خاص و با توجّه به شأن نزول هر دسته از آيات در وقايع مختلف، نازل شده‏است. اين آيات، گاه به مدح كسانى و گاه به ذمّ كسانى (با توجّه به وجود صفات خاصّى در آنها) پرداخته‏اند ؛ امّا قطعى است كه وجود همان صفات در افراد ديگر ، موجب مى‏گردد كه اين مدح‏ها و ذم‏ها شامل آنان نيز شود .^۲

در احاديث اهل بيت عليهم السلام به همين روش و با اين مبنا، به صراحت ، آيات قرآنى بر اهل بيت عليهم السلام و انصار ايشان و نيز بر دشمنان ايشان ، تطبيق شده‏اند . اصل اين مبنا به عنوان يك قاعده در احاديث تفسيرى پذيرفته و شناخته شده است و با عنوان «قاعده جرى و تطبيق» از آن ياد مى‏گردد . اين قاعده مستندات قرآنى و حديثى دارد.^۳

در احاديث ، اين تطبيق در مواردى در باره امام مهدى عليه السلام و اصحاب ايشان ، انجام گرفته است. آياتى كه در احاديث ، به خود امام مهدى عليه السلام تطبيق شده‏اند ، گذشت؛ امّا در باره اصحاب آن امام - كه به عنوان نيكان روزگار خود، به يارى ايشان خواهند شتافت - ، مى‏توان گفت كه اوصاف و عملكرد آنها ، مصداق آياتِ بيانگر سنّت الهى است .

در باره اصحاب امام مهدى عليه السلام با سه دسته از روايات در تطبيق ، رو به رو هستيم :

دسته اوّل : اصحاب امام مهدى عليه السلام ذخيره الهى هستند كه خداوند در زمان مقرّر،