رجعت نخواهند كرد. افزون بر اين، تأويل طبرى - كه به تبع عكرمه و ديگران است - ، خلاف ظاهر آيه است و دليلى بر ضرورت و جواز اين تأويل وجود ندارد.^۱
۵ . «وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ النَّبِيِّينَ لَمَا آتَيْتُكمْ مِنْ كتَابٍ وَ حِكمَةٍ ثُمَّ جَاءَكمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَكمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَ لَتَنْصُرُنَّهُ قَالَ أَ أَقْرَرْتُمْ وَ أَخَذْتُمْ عَلَى ذلِكمْ إِصْرِى قَالُوا أَقْرَرْنَا قَالَ فَاشْهَدُوا وَ أَنَا مَعَكمْ مِنَ الشَّاهِدِينَ.^۲
و [ياد كن‏] هنگامى را كه خداوند از پيامبران پيمان گرفت كه هر گاه به شما كتاب و حكمتى دادم، سپس شما را فرستاده‏اى آمد كه آنچه را با شماست، تصديق كرد، البتّه به او ايمان بياوريد و حتماً يارى‏اش كنيد. [آن گاه ]فرمود: «آيا اقرار كرديد و در اين باره پيمانم را پذيرفتيد؟». گفتند: آرى، اقرار كرديم. فرمود: «پس گواه باشيد و من با شما از گواهانم»».
اين آيه از پيمانى جدّى و مؤكّد ياد مى‏كند كه خدا از پيامبران گذشته گرفته و بر اساس آن بايد به رسول خدا صلى اللّه عليه و آله ايمان بياورند و او را يارى دهند. خداوند، اين پيمان را با انواع تأكيدها و اقرار گرفتن و شاهد گرفتن تشديد مى‏كند. اين يارى هنوز به طور روشن و كامل واقع نشده است و انتظار مى‏رود در رجعت اتّفاق افتد و اگر اتّفاق نيفتد، با اين همه تأكيد و پافشارى بر اين پيمان، سازگار نيست.
البتّه مى‏توان مصاديق ضعيف‏ترى از يارى را در نظر گرفت كه قبلاً واقع شده باشد. مثلاً به وسيله دعوت پيروانشان به پذيرش پيامبرى كه بعد خواهد آمد،^۳يا اين‏

اين آيه بهترين دليل بر رجعت است.
مفسّران اهل سنّت، در تفسير اين آيه چند دسته شده‏اند. برخى هلاك و رجوع را مطابق ظاهر آيه، مادّى و جسمانى مى‏دانند و در باره اين پرسش كه : «اگر رجعتى براى هيچ كس واقع نمى‏شود، چرا خداى متعال در اين آيه حكم عدم بازگشت را به اقوام هلاك‏شده، اختصاص داده است؟»، سكوت كرده‏اند.^۱
دسته ديگر، هلاك و رجوع را معنوى در نظر گرفته‏اند و گفته‏اند: مراد، آن است كه خداوند، هلاك برخى را مقدّر كرده است؛ زيرا آنان از گناه و كفر خويش باز نمى‏گردند. اينان مجبور شده‏اند: چند تأويل و چند تقدير درست كنند كه همه آنها خلاف ظاهر آيه است.^۲
دسته سوم، هر دو احتمال را داده‏اند.^۳ طبرى ضمن اشاره به نظر امام باقر عليه السلام و مسئله رجعت، احتمال دوم را ترجيح مى‏دهد. استدلال وى براى ترجيح احتمال دوم، اين است كه خداى متعال از كار خودش در قبال كسانى خبر مى‏دهد كه از پاسخ مثبت به رسولان اجتناب كرده‏اند، نه از هلاك كردن كسانى كه كفر ورزيده‏اند يا كار نيك نكرده‏اند.
اين استدلال، مخدوش است؛ زيرا اشكالى ندارد كه خداوند، سرنوشت كسانى را كه با رسولان مخالفت كرده‏اند و به آنان كفر ورزيده‏اند، بيان كند و بگويد: آنان