كشته شدند و يا به اهداف متعالى‏شان در زندگى دنيا دست نيافتند؛ امّا از سوى ديگر، خداوند، وعده نموده كه آنان را در دنيا و آخرت يارى كند.
مفسّران اهل سنّت در تفسير اين آيه، راه‏هاى مختلفى رفته‏اند و تأويل‏هاى گوناگونى ارائه كرده‏اند. فخر رازى ناچار شده است براى اين كه با وجود كشته شدن و شكست ظاهرى رسولان و مؤمنان، يارى شدن دنيوى آنان را درست كند، به هفت تأويل دست بزند. اين هفت تأويل، عبارت اند از: كمك شدن با حجّت و استدلال، يارى شدن با زنده ماندن نام آنان، انتقام گرفتن خون آنان، مدح و ستايش مردمان، نورانيت و يقين باطنى آنان، كوتاه بودن دولت باطل، محظورات و مشكلات پيش آمده براى آنان، به دليل اين كه موجب افزايش مقام و مرتبت آنان مى‏گردد.^۱
غالب مفسّران اهل سنّت، يك يا چند تأويل از اين تأويلات را انتخاب كرده‏اند.^۲برخى نيز تأويلاتى ديگر افزوده‏اند، از جمله: نگريستن به عاقبت كار جهان، ^۳اقتداى مردمان به سيره آنان‏^۴ و كفايت نصرت غالب رسولان.^۵

فخر رازى نيز از جمع زيادى از عالمان و مفسّران‏^۱ ياد مى‏كند كه معتقدند اين آيه بر اين دلالت دارد كه پس از مرگ و قبل از قيامت، زندگى ديگرى در قبر وجود دارد كه پس از آن دوباره در قبر مى‏ميرد. ^۲ تفسير مرگ در قبر، پذيرفتنى نيست؛ زيرا قبر، جايگاه مرگ انسان است و با خود مرگ، در واقع، حيات برزخى آغاز مى‏شود، نه اين كه ابتدا مرده باشد و سپس حياتى ديگر پيدا كند.^۳البتّه خود وى، اين تفسير را نمى‏پذيرد؛ امّا نشان مى‏دهد كه از منظر بسيارى از مفسّران اهل سنّت، اين آيه بر حياتى ديگر قبل از قيامت دلالت دارد. اين، نوعى رجعت است، هر چند با رجعت شيعه تفاوت دارد.
در مجموع بايد پذيرفت كه از اين آيه، سه زندگى فهميده مى‏شود. زندگى اوّل را بايد ملاك ساختِ «هويت انسان» دانست، كه زمينه‏ساز دو مرگ و دو احياى پس از مرگ مى‏شود. در آيه نيز ابتدا دو مرگ و پس از آن، دو احيا آمده است. بنا بر اين، تنها با پذيرش رجعت مى‏توان دو مرگ را به خوبى تفسير كرد. اين تفسير از امام صادق عليه السلام نيز نقل شده است.^۴
۲. «إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَ الَّذِينَ آمَنُوا فِى الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ يَوْمَ يَقُومُ الأَْشْهَادُ.^۵در حقيقت، ما فرستادگان خود و كسانى را كه گرويده‏اند، در زندگى دنيا و روزى كه گواهان برپاى مى‏ايستند، قطعاً يارى مى‏كنيم».
بسيارى از فرستادگان و اولياى خداوند، در زندگى دنيا يارى نشدند. آنان، يا