۱۴۳۸. الكافى- با سندش به نقل از ابو بصير - : ... امام صادق عليه السلام به من فرمود : «اى ابو بصير! اگر قائم ما [اهل بيت] قيام كند ، خداوند، گروهى از شيعيان ما را به سوى او بر مىانگيزد كه [چنان آمادهاند كه] دسته شمشيرهايشان را بر گردن خود نهادهاند. اين [گروه ]به گروهى از شيعيان ما كه نمردهاند ، مىرسد و مىگويند : فلانى و فلانى و فلانى و فلانى از قبرهايشان برانگيخته شدهاند و اكنون همراه قائم اند» .۱
۱۴۳۹. الكافى- با سندش به نقل از عمّار بن مروان، از كسى كه خود، از امام صادق عليه السلام شنيده بود - : امام عليه السلام در باره حالت مؤمن پس از مرگ فرمود: «... هنگامى كه مؤمن را در قبرش مىگذارند ، درى از درهاى بهشت برايش گشوده مىشود ... . سپس خاندان محمّد را در بهشت رَضوى زيارت مىكند و از خوردنى و نوشيدنىهاى آنان مىخورد و مىنوشد و در مجلسهايشان با آنان همصحبت مىشود تا آن كه قائم ما اهل بيت، قيام كند و چون قائم ما قيام كند، خداوند، آنها را زنده مىكند و دسته دسته [دعوت] او را اجابت مىنمايد و به سويش مىآيند ...». ۲
ر . ك : ص ۲۳۳ (فصل چهارم / ياوران امام عليه السلام از ميان رجعتكنندگان) .
۳ / ۶
رجعت برخى كافران
۱۴۴۰. الاُصول الستّة عشر- با سندش به نقل از زيد نرسى، در يادكرد حال كافر بعد از مرگش : شنيدم كه امام صادق عليه السلام مىفرمايد: «پيكرهايى نفرين شده، زير خاك و در بقعههاى آتش اند، و جانهايى ناپاك، در وادى برهوت [در حضرموت] در چاه گوگرد در تركيبهاى ناپاك و نفرين شده، جارى مىشوند و آن بيم و هراسها به پيكرهاى نفرين شده ناپاك زير بقعههاى آتش مىرسند، و آنها مانند كسى هستند كه خوابهاى وحشتناك مىبيند و هماره اين پيكرها هراسان و لرزان و آن جانها، معذّب به انواع عذاب در انواع تركيبات ناخوش نفرين شده در بندند و زندانى شدهاند و تا برانگيخته شدن قائم ما، آسايش و آرامشى نمىبينند. [اين هنگام] خداوند، آن جانها را از همان تركيبات بيرون مىكشد و به پيكرهايشان باز مىگردند و اين، هنگام برانگيخته شدن [مردهها] است، پس گردنشان را مىزند و سپس براى هميشه روزگار و تا هستى هست، به دوزخ مىروند».۳