۱۵۸۹. بحار الأنوار- با سندش به نقل از فضيل بن يسار، در ياد كرد از قائم عليه السلام - : امام صادق عليه السلام فرمود : «او گنجى در طالقان دارد كه از طلا و نقره نيست و پرچمى كه از زمان در هم پيچيده شدنش، باز نشده است و مردانى كه دل‏هايشان مانند پاره‏هاى آهن است. شك در ذات خداوند، با آنها در نمى‏آميزد و از سنگ، سخت‏ترند. اگر بر كوه‏ها حمله‏ور شوند، آنها را از ميان برمى‏دارند، با پرچم‏هايشان آهنگ شهرى نمى‏كنند، جز آن كه ويرانش مى‏نمايند، بر اسبانشان مانند عقاب تيزرو هستند، براى تبرّك‏جويى، دست به زين [اسب‏] امام عليه السلام مى‏كشند و گرداگرد او را مى‏گيرند تا وى را در جنگ‏ها با جان خود، حفظ كنند و در آنچه از ايشان مى‏خواهد، كفايتش مى‏كنند.
مردانى‏[اند] كه شب نمى‏خوابند و در نمازهايشان مانند زنبور، زمزمه [و ناله ]مى‏كنند، شب‏ها بر سر انگشتان پاى خود مى‏ايستند و صبح‏ها بر اسبانشان مى‏نشينند. زنده نگه‏دارانِ شب و شيران روزند. آنان در اطاعت از او، از كنيز در برابر آقايش فرمان‏بردارترند، [و] به روشنايىِ چراغ اند، گويى كه در دل‏هايشان مشعل افروخته‏اند. آنان از بيم خدا بيمناك اند، [و] شهادت را در دعايشان مى‏طلبند و آرزو دارند كه در راه خدا كشته شوند. شعارشان، "يا لَثارات الحسين" است. هنگامى كه حركت مى‏كنند، هراس از آنها به فاصله يك ماه راه ، جلويشان حركت مى‏كند. به سوى مولايشان تند روان مى‏شوند و خداوند، امام حق را با ايشان يارى مى‏دهد».^۱

۱۵۹۰. الملاحم و الفتن‏- به نقل از سليلى در كتاب الفتن با سندش به نقل از اصبغ بن نباته - : امير مؤمنان عليه السلام در سخنرانى، از مهدى ياد نمود و نيز نام كسانى كه همراه او خروج مى‏كنند... و فرمود : «گويى آنها را مى‏بينم كه هم‏شكل و هم‏قد و در زيبايى و جمال، يك‏سان و در لباس همسان اند و گويى در پى گمشده خودند و در كارشان سرگردان‏اند، تا آن كه از زير بخش انتهايى پرده كعبه، مردى بيرون مى‏آيد كه شبيه‏ترينِ مردم به پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله در اخلاق و زيبايى و جمال است. آنها به او مى‏گويند: تو مهدى هستى؟ و او آنها را بيرون مى‏آورد و مى‏گويد: "من مهدى هستم" و سپس مى‏گويد: "بر چهل چيز، بيعت كنيد" ، و او نيز ده چيز را براى آنها تعهّد مى‏كند».^۲

۱۵۸۹. بحار الأنوار : بِالإِسنادِ^۱ يَرفَعُهُ إلَى الفُضَيلِ بنِ يَسارٍ ، عَن أبي عَبدِ اللَّهِ عليه السلام - في ذِكرِ القائِمِ عليه السلام - قالَ :
لَهُ كَنزٌ بِالطّالَقانِ ، ما هُوَ بِذَهَبٍ ولا فِضَّةٍ ، ورايَةٌ لَم تُنشَر مُنذُ طُوِيَت ، ورِجالٌ كَأَنَّ قُلوبَهُم زُبَرُ الحَديدِ ، لا يَشوبُها شَكٌّ في ذاتِ اللَّهِ ، أشَدُّ مِنَ الحَجَرِ ، لَو حَمَلوا عَلَى الجِبالِ لَأَزالوها ، لا يَقصِدونَ بِراياتِهِم بَلدَةً إلّا خَرَّبوها ، كَأَنَّ عَلى‏ خُيولِهِمُ العِقبانَ ، يَتَمَسَّحونَ بِسَرجِ الإِمامِ عليه السلام يَطلُبونَ بِذلِكَ البَرَكَةَ ، ويَحُفّونَ بِهِ يَقونَهُ بِأَنفُسِهِم فِي الحُروبِ ، ويَكفونَهُ ما يُريدُ فيهِم .
رِجالٌ لا يَنامونَ اللَّيلَ ، لَهُم دَوِيٌّ في صَلاتِهِم كَدَوِيِّ النَّحلِ ، يَبيتونَ قِياماً عَلى‏ أطرافِهِم ، ويُصبِحونَ عَلى‏ خُيولِهِم ، رُهبانٌ بِاللَّيلِ لُيوثٌ بِالنَّهارِ ، هُم أطوَعُ لَهُ مِن الأَمَةِ لِسَيِّدِها ، كَالمَصابيحِ كَأَنَّ قُلوبَهُمُ القَناديلُ ، وهُم مِن خَشيَةِ اللَّهِ مُشفِقونَ ، يَدعونَ بِالشَّهادَةِ ، ويَتَمَنَّونَ أن يُقتَلوا في سَبيلِ اللَّهِ ، شِعارُهُم : يا لَثاراتِ الحُسَينِ ، إذا ساروا يَسيرُ الرُّعبُ أمامَهُم مَسيرَةَ شَهرٍ ، يَمشونَ إلَى المَولى‏ أرسالاً ، بِهِم يَنصُرُ اللَّهُ إمامَ الحَقِّ .

۱۵۹۰. الملاحم والفتن‏ - فيما رَواهُ السَّليلِيُّ في كِتابِ الفِتَنِ ، قالَ - : حَدَّثَنَا الحَسَنُ بنُ عَلِيٍّ المالِكِيُّ ، قالَ: حَدَّثَنا أبُو النَّضرِ، عَنِ ابنِ حُمَيدٍ الرّافِعِيِّ ، قالَ : حَدَّثَنا مُحَمَّدُ بنُ الهَيثَمِ البَصرِيُّ ، قالَ : حَدَّثَنا سُلَيمانُ بنُ عُثمانَ النَّخَعِيُّ ، قالَ : حَدَّثَنا سَعيدُ بنُ طارِقٍ ، عَن سَلَمَةَ بنِ أنَسٍ ، عَنِ الأَصبَغِ بنِ نُباتَةَ ، قالَ : خَطَبَ أميرُ المُؤمِنينَ عَلِيٌّ عليه السلام خُطبَةً ، فَذَكَرَ المَهدِيَّ وخُروجَ مَن يَخرُجُ مَعَهُ وأَسماءَهُم . . . .
كَأَنّي أنظُرُ إلَيهِم وَالزِّيُّ واحِدٌ ، وَالقَدُّ^۲ واحِدٌ ، وَالحُسنُ واحِدٌ ، وَالجَمالُ واحِدٌ ، وَاللِّباسُ واحِدٌ ، كَأَ نَّما يَطلُبونَ شَيئاً ضاعَ مِنهُم ، فَهُم مُتَحَيِّرونَ في أمرِهِم ، حَتّى‏ يَخرُجَ إلَيهِم - مِن تَحتِ سِتارَةِ الكَعبَةِ في آخِرِها - رَجُلٌ أشبَهُ النّاسِ بِرَسولِ اللَّهِ صلى اللّه عليه و آله ، خَلقاً وحُسناً وجَمالاً .
فَيَقولونَ : أنتَ المَهدِيُّ ؟ فَيُخرِجُهُم ويَقولُ : أنَا المَهدِيُّ ، فَيَقولُ : بايِعوا عَلى‏ أربَعينَ خَصلَةٍ ، وَاشتَرَطوا عَشرَ خِصالٍ .