۱۵۵۵. بحار الأنوار- با سندش كه آن را به فضيل بن يسار مى‏رساند - : امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد : «او گنجى در طالقان دارد كه از طلا و نقره نيست و پرچمى كه از زمانِ درهم پيچيده شدنش، باز نشده است و مردانى كه دل‏هايشان مانند پاره‏هاى آهن است. شك در ذات خداوند، با آنها درنمى‏آميزد و سخت‏تر از سنگ اند. اگر بر كوه‏ها بار شوند، آنها را از ميان بر مى‏دارند، با پرچم‏هايشان آهنگ شهرى را نمى‏كنند، جز آن كه ويرانش مى‏نمايند، بر اسبانشان مانند عقاب تيزرو هستند، براى تبرّك‏جويى، دست به زين [اسب‏] امام مى‏كشند و گرداگرد او را مى‏گيرند تا وى را در جنگ‏ها با جان خود، حفظ كنند و در آنچه از ايشان مى‏خواهد، كفايتش مى‏كنند.
مردانى اند كه شب نمى‏خوابند و در نمازهايشان مانند زنبور، زمزمه و ناله مى‏كنند، شب‏ها بر سر انگشتان پا و دست خود مى‏ايستد (شب‏زنده‏دارى مى‏كنند) و صبح‏ها بر اسبانشان مى‏نشينند. راهبان شب و شيران روزند و در اطاعت از او، از كنيز در برابر آقايش، مطيع‏ترند، و به روشنايى چراغ اند، گويى كه در دل‏هايشان مشعل افروخته‏اند و آنان از بيم خدا بيمناك اند، شهادت را در دعايشان مى‏طلبند و آرزو دارند كه در راه خدا كشته شوند، و شعارشان، "يا لثارات الحسين" است. هنگامى كه حركت مى‏كنند، هراس از آنها به فاصله يك ماه راه ، جلويشان حركت مى‏كند. به سوى مولايشان تند، روان مى‏شوند و خداوند، امام حق را با ايشان يارى مى‏دهد».^۱

۱۵۵۵. بحار الأنوار : بِالإِسنادِ^۱ يَرفَعُهُ إلَى الفُضَيلِ بنِ يَسارٍ ، عَن أبي عَبدِ اللَّهِ عليه السلام ، قالَ : لَهُ كَنزٌ بِالطّالَقانِ ما هُوَ بِذَهَبٍ ولا فِضَّةٍ ، ورايَةٌ لَم تُنشَر مُنذُ طُوِيَت ، ورِجالٌ كَأَنَّ قُلوبَهُم زُبَرُ الحَديدِ ، لا يَشوبُها شَكٌّ في ذاتِ اللَّهِ ، أشَدُّ مِنَ الحَجَرِ ، لَو حَمَلوا عَلَى الجِبالِ لَأَزالوها ، لا يَقصِدونَ بِراياتِهِم بَلدَةً إلّا خَرَّبوها ، كَأَنَّ عَلى‏ خُيولِهِمُ العِقبانَ ، يَتَمَسَّحونَ بِسَرجِ الإِمامِ عليه السلام ، يَطلبُونَ بِذلِكَ البَرَكَةَ ، ويَحُفّونَ بِهِ يَقونَهُ بِأَنفُسِهِم فِي الحُروبِ ، ويَكفونَهُ ما يُريدُ فيهِم .
رِجالٌ لا يَنامونَ اللَّيلَ ، لَهُم دَوِيٌّ في صَلاتِهِم كَدَوِيِّ النَّحلِ ، يَبيتونَ قِياماً عَلى‏ أطرافِهِم ، ويُصبِحونَ عَلى‏ خُيولِهِم ، رُهبانٌ بِاللَّيلِ لُيوثٌ بِالنَّهارِ ، هُم أطوَعُ لَهُ مِنَ الأَمَةِ لِسَيِّدِها ، كَالمَصابيحِ كَأَنَّ قُلوبَهُمُ القَناديلُ ، وهُم مِنَ خَشيَةِ اللَّهِ مُشفِقونَ ، يَدعونَ بِالشَّهادَةِ ، ويَتَمَنَّونَ أن يُقتَلوا في سَبيلِ اللَّهِ ، شعِارُهُم : يا لَثاراتِ الحُسَينِ ، إذا ساروا يَسيرُ الرُّعبُ أمامَهُم مَسيرَةَ شَهرٍ ، يَمشونَ إلَى المَولى‏ إرسالاً ، بِهِم يَنصُرُ اللَّهُ إمامَ الحَقِّ .