خواندن نماز عشا، با صدايى رسا، آغاز قيام خود را اعلام مى‏كند.^۱امام آن گاه بيعت عمومى مى‏گيرد و چون عدد سپاهيانش به ده هزار تن مى‏رسد، حركت خود را آغاز مى‏كند.^۲امام سپاهى به سوى مدينه مى‏فرستد^۳ و آن جا را آرام و امن مى‏كند و خود براى سركوب سفيانى و استقرار حكومت جهانى‏اش، به سوى عراق، آوردگاه بزرگ قيام مى‏رود.

مغرب پديد آمده باشند كه خود يكى از نشانه‏هاى ظهور امام مهدى عليه السلام است.
جالب توجّه آن كه قاضى نعمان كه تنها ناقل احاديث مرسل ظهور از مغرب است، روايت زير را نقل كرده كه ناظر به شروع قيام از مكّه و همسو با ديگر احاديث است:
عن الدغشى، يرفعه الى رسول اللّه صلى اللّه عليه و آله ، أنه قال: يخرج بعدى من بنى هاشم رجل يبايع بين الركن و المقام، فيغلب صاحب الشام أربعة آلاف يخسف لهم بالبيداء، ثم يسير إليهم،و المحروم من حرم غنيمتهم، ثم يملك بعد ذلك سبع سنين .^۱
پس از من مردى از بنى هاشم قيام مى‏نمايد كه ميان ركن [حجر الأسود] و مقام [ابراهيم‏] ، بيعت و بر چهار هزار سپاهى اعزامى [سفيانى‏] از شام غلبه مى‏كند. آنها [نزديك مدينه‏] در صحراى بيدا به زمين فرو مى‏روند و پس از آن، اين مرد به سوى آنان حركت مى‏كند و محروم كسى است كه از غنيمت [نبرد با آنها] بى‏نصيب بماند، و سپس اين مرد ، هفت‏سال فرمان‏روايى مى‏كند.
افزون بر اين، در روايات متعدّدى آمده است كه خروج كننده از مغرب و يا شام، سفيانى است .^۲ او پس از شورش در شام، سپاهى به سوى مدينه گسيل مى‏دارد و امام مهدى عليه السلام در نتيجه همين اقدام او، از مدينه، خارج و عازم مكّه مى‏شود . ^۳امام مهدى عليه السلام آن گاه پس از بيعت گرفتن از سيصد و سيزده يار ويژه‏اش‏^۴در درّه‏هاى اطراف مكّه، و در پى حوادثى مانند كشته شدن نفس زكيه كه در مكّه روى مى‏دهد، از مخفيگاه ذى طوى در پيرامون مكّه، به سوى مسجد الحرام بيرون مى‏آيد و پس از