اوائل بعثت بود.^۱
گفتنى است كه علّامه مجلسى ، مشابه همين مطلب را در بحار الأنوار نيز ذكر كرده و عدم اعتماد خود را به اين گونه توقيت‏گذارى ، با چند ترديد بيان كرده است . ايشان نوشته است كه بر فرض صدور اين روايات از جانب معصومان و با فرض صحّت فهم ما از اين روايات و با فرض عدم بدا در وقت ظهور، ممكن است اين سال را زمان ظهور شمرد. ترديدهاى سه گانه علّامه مجلسى نشان‏دهنده عدم اعتماد ايشان بر اين توقيت است.^۲

سه . سال ۱۲۱۴ ق‏

محمّد بن جلال حسينى بليانى منجّم (زنده در ۹۵۰ ق)، از طرف استادش مأمور مى‏شود تا تاريخ ظهور امام مهدى عليه السلام را از طريق رَمل و جَفر استخراج كند. بليانى منجّم ، دست به كار مى‏شود و پيشگويى‏هايى را از زمان نگارش رساله (۹۵۰ ق) تا سال ۱۲۱۴ ق بيان مى‏دارد. اوّلين پيشگويى، مربوط به سال ۹۹۶ ق است. وى در نهايت مى‏نويسد:
و [امام مهدى عليه السلام ] در سال ۱۰۵۷ ، شروع به الكه‏گيرى‏^۳خواهد نمود و به اندك زمانى ، اكثر ربع مسكون را مسخّر سازد و اكثراً آثار ظهور حضرت صاحب الأمر در ۱۰۷۶ به ظهور آيد و در ۱۲۱۴ حضرت صاحب الأمر - صلوات اللَّه و سلامه عليه و آبائه - ظهور خواهد نمود. ان شاء اللَّه تعالى.^۴

چهار . سال ۱۳۲۹ ق‏

ابو الحسن مرندى (۱۳۴۹ ق) در مجمع النورين از حديث امام حسن عسكرى عليه السلام

قرانات نجومى، و نيز اشعارى از شاه نعمت اللَّه ولى است.^۱

دو . سال ۱۱۵۵ ق‏

علّامه مجلسى (م ۱۱۱۰ ق) در كتاب رجعت‏^۲(تأليف: ۱۰۷۸ ق)، دو حديث را منطبق با دولت صفوى دانسته و در مقدّمه چنين نوشته است:
و در اثناء جمع احاديث ، دو حديث به نظر قاصر رسيد كه ائمّه به ظهور اين دولت علّيّه خبر داده‏اند و به اتّصال اين سلطنت بهيّه به دولت قائم آل محمّد - صلوات اللَّه عليهم اجمعين - ، شيعيان را بشارت فرموده‏اند .^۳
ايشان در پايان ترجمه و شرح حديث دوم، چنين نگاشته است:
و چون حديث را اختصار كرده بعضى از وقايعِ بعد افتاده است ، امّا بشارت به تعجيل ظهور حضرت صاحب الزمان - عليه الصلاة و السلام - و اتّصال اين دولتِ دين‏پرور به دولت حق امام البشر ، از آخر حديث ، ظاهر است .^۴
آن گاه در شرح حديث سوم كه آن را از احاديث مشكله مى‏داند، پس از حساب‏هاى ابجدى مرتبط با حروف مقطعّه مذكور در حديث مى‏نويسد:
و امّا آن كه قيام قائم آل محمّد - صلوات اللَّه عليه - نزد «الر» است . فقير را چنين به خاطر مى‏رسد كه مراد اين باشد كه پنج «الر» را كه در قرآن مجيد است ، همه را حساب بايد كرد، به قرينه آن كه در «الم» كه يكى مراد بود جزء آيه بعد را ضم فرمود در هر دو موضع و در «الر» چون مراد همه بود، بيان نفرمود و مجموع هزار و صد و پنجاه و پنج مى‏شود كه تقريباً از سنه تحرير اين رساله - كه سنه هزار و هفتاد و هشت از هجرت است - ، شصت و پنج سال مانده باشد؛ چون مبدأ آن تواريخ از