در زبور بعد از ذكر (تورات) نوشته‏ايم كه اين زمين را بندگان صالح من به ميراث خواهند برد».
در اين نگرش، قرآن بى آن كه نامى از آخِرْزمان ببرد، به ظهور دولت حق و غلبه عمومى آن بر همه مشركان و وراثت صالحان زمين، پرداخته است كه چون ظرفى جز آخِرْزمان براى آن تصوّر نمى‏شود و راهى جز حكومت جهانى و عدالت‏گستر مهدوى براى آن ترسيم نگشته است، مى‏تواند اشاره به قيام مهدوى باشد. شايد بتوان آنچه در انجيل و تورات در باره وقايع آخِرْزمان و ظهور منجى آمده است، تأييدى بر اين نگرش دانست.^۱

حوادث آخِرْزمان‏

احاديث در باب حوادث آخِرْزمان، به حوادثى مانند نورانى شدن فضاى ميان مشرق و مغرب، وقوع زلزله‏ها، فتنه‏هاى پياپى، راهزنى و غارت و رحم نكردن بزرگ‏سال به خردسال و به يكديگر، بلاهاى حكومتى و كشته شدن نفس زكيّه، اشاره دارند.
گفتنى است كه به دليل تكرار برخى از اين وقايع و قابليت صدق آنها بر مصداق‏هاى متنوّع - كه ناشى از عدم تعيين دقيق و مرزبندى آنهاست - ، نمى‏توان به توقيت دقيق ظهور پرداخت، هر چند به طور اجمالى و مبهمْ مى‏توان نزديك شدن به ظهور و قيام را حدس زد. گفتنى است سخن از يكْ يكِ اين وقايع و مقدار دلالت آن بر نزديكى امر قيام، در جاى خود آمده است.^۱
در پايان، ذكر اين نكته لازم است كه اصطلاح آخِرْزمان در قرآن نيامده است؛ امّا مى‏توان اشاره‏هايى به مفهوم آن را در آيات مربوط به ارث بردن و جانشينى انسان در زمين يافت كه مفسّرانى مانند علّامه طباطبايى، رشيد رضا و سيّد قطب به آن پرداخته‏اند؛ مانند اين دو آيه:
«قَالَ مُوسَى لِقَومِهِ استَعِينُوا بِاللَّهُ وَاصبِرُوا إِنَّ الأَرضَ للَّهُ يُورِثُهَا مَن يَشَاءُ مِن عِبَادِهِ وَالعَاقِبَةُ لِلمُتَّقِينَ.^۲موسى به قوم خود گفت: خدا، يارى جوييد و استقامت، پيشه كنيد، كه زمين، از آنِ خداست، و آن را به هر كس از بندگانش كه بخواهد، واگذار مى‏كند و سرانجام [نيك ]براى پرهيزگاران است!».
«وَلَقَد كَتَبنَا فِى الزَّبُورِ مِن بَعدِ الذِّكرِ أَنَّ الأَرضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ.^۳