1.مانند حديث مشهور به «توحيد مفضّل»: «فَإِن قَالَ: وَ لِمَ تَحدُثُ [الآفات‏] عَلَى النَّاسِ قِيلَ لَهُ لِكَيلَا يَركَنُوا إِلَى المَعَاصِى مِن طُولِ السَّلَامَةِ فَيُبَالِغَ الفَاجِرُ فِى رُكُوبِ المَعَاصِى وَ يَفتُرَ الصَّالِحُ عَنِ الِاجتِهَادِ فِى البِرِّ فَإِنَّ هَذَينِ الأَمرَينِ جَمِيعاً يَغلِبَانِ عَلَى النَّاسِ فِى حَالِ الخَفضِ وَ الدَّعَةِ وَ هَذِهِ الحَوَادِثُ الَّتِى تَحدُثُ عَلَيهِم تَردَعُهُم وَ تُنَبِّهُهُم عَلَى مَا فِيهِ رُشدُهُم فَلَو خُلُّوا مِنهَا لَغَلَوا فِى الطُّغيَانِ وَ المَعصِيَةِ كَمَا غَلَا النَّاسُ فِى أَوَّلِ الزَّمَانِ حَتَّى وَجَبَ عَلَيهِمُ البَوَارُ بِالطُّوفَانِ وَ تَطهِيرِ الأَرضِ مِنهُم؛ اگر بگويد: «اصلاً چرا آسيب‏هايى به مردم مى‏رسد؟»، در پاسخ گفته مى‏شود: براى آن كه فاجران و فاسدان از سلامت و راحتى، در گناه و فسق و فجور بيشتر و گناهان افزون‏تر، گرفتار نيايند و نيكوكاران نيز از تلاش و مجاهده - كه لازمه آن تحمّل دشوارى‏ها و ناگوارى‏هاست - سستى نكنند. غالباً اين دو حالت، زمانى رُخ مى‏نمايند كه مردم در راحتى و وفور نعمت باشند. اين بلاها، آنان را از سقوط، باز مى‏دارد و به آنچه سود و مصلحت آنان در آن است، آگاه مى‏سازد. اگر از اين بلاها در امان و آسوده باشند، در طغيان و معصيت، فرو مى‏روند، چنان كه مردم در آغاز، چنين بودند و چنان در معصيت و فساد غرق شدند كه به بلا و طوفان، گرفتار گشتند تا زمين از لوث آنان، پاكيزه شود». (كتاب توحيد: ص ۱۱۳).

2.قال على عليه السلام [للحبر]: سَل،قَالَ: أَخبِرنِى عَن قَومٍ كَانُوا فِى أَوَّلِ الزَّمَانِ فَمَاتُوا ثَلَاثَمِائَةٍ وَ تِسعَ سِنِينَ ثُمَّ أَحيَاهُمُ اللَّهُ مَا كَانَ قِصَّتُهُم فَابتَدَأَ عَلِيٌّ عليه السلام وَ أَرَادَ أَن يَقرَأَ سُورَةَ الكَهفِ... ؛ امام على عليه السلام [به حبر] فرمود: «بپرس». گفت: مرا از كسانى كه در دوره نخستين بودند و سيصد و نُه سال پيش مُردند، سپس خداوند، آنان را زنده كرد، خبر ده كه داستانشان چيست؟ على عليه السلام آغاز سخن كرد و خواست سوره كهف را قرائت كند... . (قصص الأنبياء: ص ۲۲۵، بحار الأنوار: ج ۱۴ ص ۴۱۲)

3.مانند روايت وهب بن منبّه - در تعبير خوابى كه بُختُنَصَّر ديده بود:...قَالَ دَانِيَالُ عليه السلام : أَمَّا الصَّنَمُ الَّذِى رَأَيتَ فَإِنَّهَا أُمَمٌ تَكُونُ فِى أَوَّلِ الزَّمَانِ وَ أَوسَطِهِ وَ آخِرِهِ وَ أَمَّا الذَّهَبُ فَهُوَ هَذَا الزَّمَانُ وَ هَذِهِ الأُمَّةُ الَّتِى أَنتَ فِيهَا وَ أَنتَ مَلِكُهَا وَ أَمَّا الفِضَّةُ فَإِنَّهُ يَكُونُ ابنُكَ يَلِيهَا مِن بَعدِكَ؛ دانيال عليه السلام گفت: امّا بتى كه ديدى، امّت‏هايى هستند كه در دوره نخستين و ميانى و پسين خواهند بود. طلا، عبارت از زمان كنونى است و امّتى كه تو در آنى و حاكمشان هستى. نقره نيز فرزند توست كه پس از تو به حكومت مى‏رسد (قصص الأنبياء: ص ۲۲۵، بحار الأنوار: ج ۱۴ ص ۳۶۶، ح ۷).