83
دانشنامه امام مهدی عجّل الله فرجه بر پایه قرآن ، حدیث و تاریخ جلد نهم

۱۶۸۲. الغيبة ، نعمانى‏- با سندش به نقل از فضل بن عمر - : به امام صادق عليه السلام گفتم : نشانه قائم چيست؟
فرمود : «هنگامى كه روزگار بچرخد و گفته شود : مرده يا هلاك شده و معلوم نيست كه به كجا رفته است!» .
گفتم : فدايت شوم! سپس چه روى مى‏دهد؟
فرمود : «جز با شمشير ظهور نمى‏كند» .۱

۱۶۸۳. الغيبة ، نعمانى‏- با سندش به نقل از ابن عقده با سندش از بشير بن ابى اراكه نبّال - : هنگامى كه به مدينه پا نهادم، به خانه امام باقر عليه السلام رفتم و ديدم استرش را بر در خانه زين كرده است. رو به روى خانه نشستم تا بيرون آمد و به ايشان سلام دادم . از استر، پايين و به سويم آمد و فرمود : «اهل كجا هستى؟».
گفتم : از مردم عراق .
فرمود : «از كدام شهرش؟».
گفتم : از كوفه .
فرمود : «همسفرانت چه كسانى بودند؟».
گفتم : گروهى از محدّثه .
فرمود : «محدّثه كيان‏اند؟».
گفتم : مرجئه .۲
فرمود : «واى بر اين مرجئه ! فردا كه قائم ما قيام كند ، به چه كسى پناه مى‏برند؟».
گفتم : آنان مى‏گويند : اگر آن گونه كه شما مى‏گوييد، باشد [و او قيام به عدل كند] ، ما و شما در عدالت او، يك‏سان هستيم .
فرمود : «هر كس [از آنان‏] توبه كند ، خداوند هم به او روى مى‏آورد و هر كس ظاهرسازى و دورويى كند ، خدا همو را [از رحمتش‏] دور مى‏كند ، و هر كس آشكارا مخالفت كند ، خداوند، خونش را مى‏ريزد» .
سپس فرمود : «سوگند به آن كه جانم به دست اوست ، آنها را سر مى‏برد ، همان گونه كه قصّاب، گوسفندش را سر مى‏برد» و با دستش به گلويش اشاره فرمود.
گفتم : آنان مى‏گويند : هنگامى كه قيام كند ، كارها برايش درست مى‏شود و به اندازه پيمانه حجامتى هم خون نمى‏ريزد .
فرمود : «سوگند به آن كه جانم به دست اوست ، هرگز چنين نيست، تا ما و شما عرقمان در آيد» و به پيشانى‏اش اشاره كرد «و خونمان ريخته شود» .۳

1.الغيبة، نعمانى : ص ۱۵۶ ح ۱۹ ، بحار الأنوار : ج ۵۱ ص ۱۴۸ ح ۲۰ .

2.. مرجئه، فرقه‏اى از مسلمانان اند كه معتقدند با بودن ايمان، هيچ معصيتى زيان نمى‏رساند، همان طور كه با كفر، طاعتى سود نمى‏دهد . وجه تسميه آنان نيز اين است كه به عقيده اين گروه، خدا عذاب آنان را در برابر گناهان به تأخير افكنده است.

3.الغيبة، نعمانى : ص ۲۸۳ ح ۱ (با دو سند كه يكى از آنها، معتبر است) ، بحار الأنوار : ج ۵۲ ص ۳۵۷ ح ۱۲۲ .


دانشنامه امام مهدی عجّل الله فرجه بر پایه قرآن ، حدیث و تاریخ جلد نهم
82

۱۶۸۲. الغيبة للنعماني : بِهِ‏۱ ، عَن مُحَمَّدِ بنِ عَلِيٍّ الكوفِيِّ ، قالَ : حَدَّثَنا يونُسُ بنُ يَعقوبَ ، عَنِ المُفَضَّلِ بنِ عُمَرَ ، قالَ :
قُلتُ لِأَبي عَبدِ اللَّهِ عليه السلام : ما عَلامَةُ القائِمِ؟ قالَ : إذَا استَدارَ الفَلَكُ ، فَقيلَ : ماتَ أو هَلَكَ ، في أيِّ وادٍ سَلَكَ !
قُلتُ : جُعِلتُ فِداكَ ، ثُمَّ يَكونُ ماذا؟ قالَ : لا يَظهَرُ إلّا بِالسَّيفِ .

۱۶۸۳. الغيبة للنعماني : أخبَرَنا أحمَدُ بنُ مُحَمَّدِ بنِ سَعيدِ بنِ عُقدَةَ ، قالَ : حَدَّثَنا عَلِيُّ بنُ الحَسَنِ التَّيمُلِيُّ مِن كِتابِهِ في صَفَرٍ سَنَةَ أربَعٍ وسَبعينَ ومِئَتَينِ ، قالَ : حَدَّثَنَا العَبّاسُ بنُ عامِرِ بنِ رَباحٍ الثَّقَفِيُّ ، عَن موسَى بنِ بَكرٍ ، عَن بَشيرٍ النَّبّالِ ؛ وأَخبَرَنا عَلِيُّ بنُ أحمَدَ البَندَنيجِيُّ ، عَن عُبَيدِ اللَّهِ بنِ موسَى العَلَوِيِّ ، عَن أيّوبَ بنِ نوحٍ ، عَن صَفوانَ بنِ يَحيى‏ ، عَن بَشيرِ بنِ أبي أراكَةَ النَّبّالِ - ولَفظُ الحَديثِ عَلى‏ رِوايَةِ ابنِ عُقدَةَ - قالَ :
لَمّا قَدِمتُ المَدينَةَ انتَهَيتُ إلى‏ مَنزِلِ أبي جَعفَرٍ الباقِرِ عليه السلام ، فَإِذا أنَا بِبَغلَتِهِ مُسرَجَةً بِالبابِ ، فَجَلَستُ حِيالَ الدّارِ ، فَخَرَجَ فَسَلَّمتُ عَلَيهِ ، فَنَزَلَ عَنِ البَغلَةِ وأَقبَلَ نَحوي ، فَقالَ : مِمَّنِ الرَّجُلُ؟ فَقُلتُ : مِن أهلِ العِراقِ .
قالَ : مِن أيِّها؟ قُلتُ : مِن أهلِ الكوفَةِ . فَقالَ : مَن صَحِبَكَ في هذَا الطَّريقِ؟ قُلتُ : قَومٌ مِنَ المُحَدِّثَةِ ، فَقالَ : ومَا المُحَدِّثَةُ؟ قُلتُ : المُرجِئَةُ .
فَقالَ : وَيحَ هذِهِ المُرجِئَةِ۲ ! إلى‏ مَن يَلجَؤونَ غَداً إذا قامَ قائِمُنا؟ قُلتُ : إنَّهُم يَقولونَ : لَو قَد كانَ ذلِكَ كُنّا وأَنتُم فِي العَدلِ سَواءً .
فَقالَ : مَن تابَ تابَ اللَّهُ عَلَيهِ ، ومَن أسَرَّ نِفاقاً فَلا يُبعِدُ اللَّهُ غَيرَهُ ، ومَن أظهَرَ شَيئاً أهرَقَ اللَّهُ دَمَهُ . ثُمَّ قالَ : يَذبَحُهُم - وَالَّذي نَفسي بِيَدِهِ - كَما يَذبَحُ القَصّابُ شاتَهُ - وأَومَأَ بِيَدِهِ إلى‏ حَلقِهِ - .
قُلتُ : إنَّهُم يَقولونَ : إنَّهُ إذا كانَ ذلِكَ استَقامَت لَهُ الاُمورُ فَلا يُهَريقُ مِحجَمَةَ دَمٍ .
فَقالَ : كَلّا وَالَّذي نَفسي بِيَدِهِ ، حَتّى‏ نَمسَحَ وأَنتُمُ العَرَقَ وَالعَلَقَ‏۳- وأَومَأَ بِيَدِهِ إلى‏ جَبهَتِهِ - .

1.أي عليّ بن الحسين ، عن محمّد بن يحيى ، عن محمّد بن الحسن الرازي .

2.المُرجِئَةُ : هم فرقة من فرق الإسلام يعتقدون أنّه لا يضرّ مع الإيمان معصية ، كما أنّه لا ينفع مع الكفر طاعة ، سمّوا مرجئة لاعتقادهم أنّ اللَّه أرجأ تعذيبهم على المعاصي ، أي أخّره عنهم (النهاية : ج ۲ ص ۲۰۶ «رجا») .

3.العَلَقُ : الدم الغليظ ، ومَسحُ العرق والعلق : كناية عن ملاقاة الشدائد التي توجب سيلان العرق والجراحات المسيلة للدم (بحار الأنوار : ج ۵۲ ص ۳۵۸) .

  • نام منبع :
    دانشنامه امام مهدی عجّل الله فرجه بر پایه قرآن ، حدیث و تاریخ جلد نهم
    سایر پدیدآورندگان :
    محمّد محمّدی ری‌شهری، با همکاری محمّد کاظم طباطبایی و جمعی از پژوهشگران، ترجمه: عبدالهادی مسعودی
    تعداد جلد :
    10
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1393
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 24088
صفحه از 505
پرینت  ارسال به