۷
سياستهاى قضايى
از منظر قرآن كريم، قضاوت و داورى ميان مردم ، در اصل، حقّ خداوند سبحان است و تنها افراد خاصّى به نمايندگى از او حقّ داورى دارند:
«يَدَاوُدُ إِنَّا جَعَلْنَكَ خَلِيفَةً فِى الْأَرْضِ فَاحْكُم بَيْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ .۱
اى داوود! ما تو را خليفه [و نماينده] خود در زمين قرار داديم . پس ميان مردم ، به حق داورى كن» .
از امام صادق عليه السلام روايت شده كه فرمود:
إتَّقُوا الحُكومَةَ ؛ فإنَّ الحُكومَةَ إنّما هى لِلإمامِ العالِمِ بالقَضاءِ ، العادِلِ فى المُسلمينَ ، لِنَبىٍّ أو وَصىِّ نبىٍّ .۲
از داورى كردن بپرهيزيد ؛ زيرا [منصب] داورى در حقيقت ، از آنِ امامى است كه در قضاوت ، دانا باشد و در ميان مسلمانان به عدالت ، حكم كند؛ از آنِ پيامبر يا وصىّ پيامبر است.
به دليل اهمّيت فوق العاده منصب قضاوت، امام على عليه السلام به شُريح قاضى فرمود:
يا شُرَيحُ ، قد جَلَستَ مَجلِساً لا يَجلِسُهُ إلّا نَبىٌّ أو وَصىُّ نَبىٍّ أو شَقىٌّ .۳