به او گفتم: آيا اگر چنين كنند ، حرام است؟ فرمود:
عَلى أئِمَّةِ الحَقِّ أن يَتَأَسَّوا بِأَضعَفِ رَعِيَّتِهِم حالاً فِي الأَكلِ وَ اللِّباسِ ، ولا يَتَمَيَّزونَ عَلَيهِم بِشَيءٍ لا يَقدِرونَ عَلَيهِ ؛ لِيَراهُمُ الفَقيرُ فَيَرضى عَنِ اللَّهِ تَعالى بِما هُوَ فيهِ ، وَ يَراهُمُ الغَنِيُّ فَيَزدادُ شُكراً وَ تَواضُعاً .۱
بر پيشوايان حق ، واجب است كه در خوراك و پوشاك، به تهىدستترين رعاياى خود ، تأسّى كنند و با چيزى كه در توانِ ايشان نيست، خود را از آنان برتر قرار ندهند ، تا اگر فقيرى به ايشان نگريست ، از حال خويش خشنود گردد و اگر توانگرى ايشان را ديد ، بر سپاسگزارى و فروتنىاش افزوده شود.
مسئله مهم اينجاست كه چه كسى مىتواند با اين كه همه امكانات كشورى را در اختيار دارد، همچون تهىدستترينِ مردم زندگى كند؟!
زندگى كردن مانند فقيرترينِ مردم، براى توانگران، در مقام گفتار، شعارى است زيبا و بسيار شيرين و پُرجاذبه؛ ولى انجام دادن آن ، بسيار دشوار است و تنها از كسى ساخته است كه نفس امّارهاش را كشته باشد و به گفته امام على عليه السلام در نخستين گام در مسير عدالت ، از دام هوس ، رهيده باشد؛۲ كسى مانند آن بزرگوار كه مىفرمود:
ألا وَ إنَّ إمامَكُم قَدِ اكتَفى مِن دُنياهُ بِطِمرَيهِ وَ مِن طُعمِهِ بِقُرصَيهِ ... أ أَقنَعُ مِن نَفسي بِأَن يُقالَ : هذا أميرُ المُؤمِنينَ ، وَ لا اُشارِكَهُم في مَكارِهِ الدَّهرِ ، أو أكونَ اُسوَةً لَهُم في جُشوبَةِ العَيشِ! فَما خُلِقتُ لِيَشغَلَني أكلُ الطَّيِّباتِ ، كَالبَهيمَةِ المَربوطَةِ ؛ هَمُّها عَلَفُها ، أوِ المُرسَلَةِ ؛ شُغُلُها تَقَمُّمُها ، تَكتَرِشُ مِن أعلافِها ، وَ تَلهو عَمّا يُرادُ بِها .۳
بدان كه پيشواى شما از دنياى خويش به دو جامه فرسوده، و از خوراكش به دو قرص نان بسنده نموده است . آيا خويشتن را به همين خرسند سازم كه بگويند :
