۱۸۵۰. المصنّف ، عبد الرزّاق - با سندش به نقل از ابو سعيد خُدرى - : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله بلايى را ياد كرد كه به اين امّت مىرسد تا آن جا كه مرد ، پناهگاهى نمىيابد كه از ستم، به آن پناه ببرد . پس خداوند، مردى از خاندانم را بر مىانگيزد و زمين را به دست او از عدالت پر مىكند ، همان گونه كه از ظلم و ستم پر شده است . ساكنان آسمان و زمين، از او راضى اند و آسمان، قطرهاى از بارانش را نمىگذارد، جز آن كه بر او فرود مىريزد ، و زمين، چيزى از آبش را نمىنهد، جز آن كه براى او بيرون مىدهد ، تا آن جا كه زندگان آرزو مىكنند كه مردگان [زنده و كنار آنها] بودند . هفت يا هشت يا نُه سال در اين وضعيت زندگى مىكند» .۱
۱۸۵۱. دلائل الإمامة- با سندش به نقل از ابو مسلم - : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله فرمود : «به مهدى بشارتتان باد كه او به هنگام اختلاف شديدِ مردم برانگيخته مىشود . زمين را از عدل و داد پر مىكند ، همان گونه كه از ظلم و ستم پر شده است . ساكنان آسمان وزمين، از او راضى اند و خداوند عليهم السلام دلهاى بندگانش را [به دست او ]بىنياز مىكند و عدالت او ، آنان را فرا مىگيرد» .۲
