اصلاح برخى عقايد باطل‏^۱ و دست برداشتن از برخى اعمال ناشايست ، استقبال مى‏كند .^۲
هم‏زمان با اين اصلاحات ، پيروان امام مهدى عليه السلام فرهنگ اسلامى و توحيدى را در همه جهان ، تبليغ مى‏كنند و با جدال احسن ، بسيارى را از گم‏راهى و نادانى بيرون مى‏آورند و روز به روز ، از جمعيّت كفّار ، كاسته شده ، به جمع موحّدان ، افزوده مى‏گردد تا اين كه بنا بر مضمون بسيارى از احاديث ، ديگر در هيچ جاى زمين ، جز بانگ اذان و شهادت به وحدانيت خدا و رسالت پيامبر صلى اللّه عليه و آله به گوش نرسد.
اگر هم در گوشه و كنار زمين تا آن زمان كسانى بر طريقت‏هاى ديگر باشند، با قدرت استدلالى امام عليه السلام و يارانش حقيقت را يافته، به دين اسلام متمايل مى‏شوند. اين كار ، اگر در نسل اوّل اتفاق نيفتند، بى‏ترديد در نسل‏هاى بعد كه تحت تعاليم حكومت جهانى امام مهدى عليه السلام قرار مى‏گيرند ، تحقّق خواهد يافت.
با توجّه به آنچه در متون دينى آمده است، شايد بتوان گفت كه ميان امام زمان عليه السلام و بوداييان و هندوان و پيروان تائو و شينتو ، درگيرى و جنگى به وقوع نخواهد پيوست و آنان با ديدن شرايط حاكميت اسلام و پيشرفت آن و نيز روشنگرى‏هايى كه صورت مى‏گيرد، به تدريج با حقيقت اسلام ، بيشتر آشنا مى‏شوند و كم‏كم به توحيد ، رو مى‏آورند. به هر حال ، مسلّم آن است كه در جامعه مهدوى ، اثرى از شرك و مظاهر آن، يعنى پرستش بت‏ها و بتواره‏ها ديده نمى‏شود. اين موضوع در خود آن اديان نيز زمينه دارد؛ زيرا اديان شرقى، باوجود ظواهر نامناسب و

۱. حكومت جهانى واحد مبتنى بر احكام اسلامى بر پا مى‏شود؛
۲. پليدى‏هاى بزرگ ، مانند شرك و كفر و ساير انحرافات عقيدتى و بدعت‏ها ، از ميان مى‏روند؛
۳. ظالمان و اشرار از ميان مى‏روند؛
۴. زمين پُر از عدل و داد مى‏شود؛
۵. اسباب گسترش علم و معرفت و تربيت صحيح انسان ، فراهم مى‏گردند؛
۶. رفاه عمومى برقرار مى‏شود.

۲. سير از كثرت به وحدت‏

به نظر مى‏رسد در نهضت مهدوى ، يك سير تدريجى به سوى توحيد ناب وجود دارد. ابتداى حركت امام زمان عليه السلام صرفاً دعوت به اسلام و قرآن است و به تدريج كه نهضت جلو مى‏رود، جنگ‏ها آغاز مى‏شود. از آن جا كه امام عليه السلام به طور عادى نمى‏تواند در آن واحد با همه حكومت‏ها بجنگد، طبيعى است كه در ابتدا با بسيارى از آنها پيمان صلح ببندد. پس از پيشرفت كار و افزايش روشنگرى‏ها و بالا رفتن آگاهى و معرفت مردم، اثرى از شرك و كفر ، باقى نمى‏مانَد.
بر اساس احاديث اسلامى، ظهور امام زمان عليه السلام در منطقه حجاز و استقرار ايشان در منطقه عراق خواهد بود و جنگ‏هاى اوّليه ايشان در همان مناطق ، به اضافه منطقه شامات و احياناً تركيه و روسيه است. بنا بر اين، دشمنان اوّليه يا از مسلمانان معاند اهل حجاز و ديگر مناطق‏اند يا از اهل كتاب. بر اين پايه ، چنين به نظر مى‏رسد كه در ابتداى نهضت ايشان ، درگيرى خاصى با پيروان ديگر اديان، مانند اديان هندى و چينى و ژاپنى، نداشته باشند.
در اين دوره ، ممكن است گروهى از اهل كتاب ، خواهان مصالحه با امام عليه السلام باشند و حاضر به پرداخت جزيه شوند. امام عليه السلام از پيشنهادهاى صلح ، مشروط به‏