مؤمنان عليه السلام را مىآورد كه اين وضع تا جامعه مهدوى ادامه خواهد داشت تا اين كه در آن زمانِ جهالت و ديوانگى، خداوند ، مردى را بر مىانگيزانَد و با فرشتگان و آيات الهى يارىاش مىكند. تنها در اين زمان است كه اسلام ، پيروز مىشود و همه اهل زمين با رغبت يا با اكراه ، به دين حق در مىآيند و كافرى نمىماند ، جز اين كه ايمان مىآورد و ... .۱
در حديث پيشگفته نقل شده از مُفضّل ، امام صادق عليه السلام با تعبير «لَيُرفَعُ عَنِ المِلَلِ وَ الْأَدْيَانِ الاِختِلافُ وَ يَكُونُ الدِّينُ كُلُّهُ وَاحِداً» به برطرف شدن اختلافات و وحدت يافتن دين ، اشاره مىشود.۲
از مجموع اين احاديث ، چنين بر مىآيد كه در حكومت مهدوى ، اسلام ، دين حاكم و مسلّط در تمام دنيا شده ، به چشم مىآيد و نداى آن ، صبح و شام به گوش همه مىرسد و مردم به اين دين مىگِروند. همچنين نفى شرك و كفر نيز از آنها قابل استنباط است.
۲. تفاوت سيره امام زمان با سيره پيامبر
در مجموعه احاديثى كه از سيره امام زمان عليه السلام ياد كردهاند، مواردى هست كه بر سختگيرى ايشان و تفاوت سيره امام با سيره اجداد بزرگوارش دلالت دارد. گزارشهايى كه از سيره پيامبر صلى اللّه عليه و آله و امير مؤمنان عليه السلام در جنگ به ما رسيده ، حاكى از آن است كه آن بزرگواران تا جايى كه مىشده ، سعى مىكردهاند با عفو و اغماض ، برخورد كنند و كمتر به جنگ و خونريزى مىپرداختند؛ امّا همانطور كه ميان عوام شهرت دارد، در برخى احاديث مىخوانيم كه امام زمان عليه السلام سيرهاى متفاوت دارد و جنگ و خونريزى به راه مىاندازد.