۱۸۲۲. الاحتجاج: امام على عليه السلام خطاب به برخى زنديقان و پس از تفسير برخى آيات فرمود : «همه اينها براى آن است تا مهلتى را كه خداوند متعال به دشمنش ابليس داده، به پايان برسد و آنچه نوشته [و مقرّر ]شده، به انجام رسد و با كافران، اتمام حجّت و وعده حق نزديك شود ؛ وعدهاى كه خداوند، آن را در كتابش بيان نموده و فرموده است : «خداوند به مؤمنانِ شايستهكار شما وعده داده است كه آنان را در زمين به خلافت خواهد رساند ، همان گونه كه پيشينيانِ آنها را به خلافت رساند» و آن، زمانى است كه از اسلام، جز نام آن و از قرآن، جز كتابت آن نمانده و صاحب اين امر (قيام)، به دليل خيانتهاى روشن در حقّش، از ديدهها نهان گرديده است؛ زيرا فتنه چنان دلها را گرفته كه نزديكترين افراد به او ، بيشترين دشمنى را با او دارند و اين هنگام است كه خداوند، او را با لشكريانى كه آنها را نديدهايد ، استوار مىدارد و دين پيامبرش را به دست او بر همه دينها چيره مىكند ، هر چند مشركان را خوش نيايد ».۱
۱۸۲۳. دلائل الإمامة- با سندش به نقل از ابو جارود - : امام باقر عليه السلام فرمود : «قائم عليه السلام ، سيصد و نُه سال حكومت دارد ، همان اندازه كه اصحاب كهف در غارشان ماندند . زمين را از عدل و داد پر مىكند، همان گونه كه از ظلم و ستم پر شده است ، و خداوند، شرق و غرب را به روى او مىگشايد . او مردم [معاند] را مىكشد تا جز دين محمّد صلى اللّه عليه و آله ديده نشود . به سيره سليمان بن داوود عليه السلام رفتار مىكند : خورشيد و ماه را فرا مىخواند و آن دو، اجابتش مىكنند ، و زمين برايش در هم پيچيده مىشود ، وخداوند به او وحى مىكند و او به فرمان خدا عمل مىنمايد» .۲
