۳ / ۴
رويارويى با بدعتها
۱۸۰۲. تأويل الآيات الظاهرة- با سندش به نقل از ابو جارود، در باره سخن خداى عليهم السلام : «كسانى كه اگر به آنها در زمين توانايى دهيم ، نماز برپا مىدارند و زكات مىدهند و به نيكوكارى ، فرمان مىدهند و از زشتكارى ، باز مىدارند و فرجام همه كارها، از آنِ خداوند است» - : امام باقر عليه السلام فرمود: «اين آيه ، براى خاندان محمّد، [يعنى ]مهدى و يارانش است . خداوند، مشرق و مغرب زمين را به تسلّط آنها در مىآورد و دين را چيره مىكند و خداوند عليهم السلام به دست او و يارانش ، بدعتگذاران و باطلپويان را مىميراند ، همان گونه كه نابخردان، حق را ميراندهاند، تا آن جا كه اثرى از ستم ديده نشود، و به نيكى فرمان مىدهند و از زشتى باز مىدارند و فرجام همه كارها، از آنِ خداوند است» .۱
۱۸۰۳. جمال الاُسبوع- با سندش به نقل از حسن بن قاسم عبّاسى - : در بغداد بر امام موسى كاظم عليه السلام وارد شدم. او هنگام بالا آمدن خورشيد در روز جمعه، نماز جعفر را مىخواند، كه [چون نماز مستحبّى بود،] من پشت سرش نماز نخواندم تا نماز را تمام كرد و سپس دستانش را رو به آسمان بالا بُرد و فرمود: «...خدايا! فَرَج قائم به امرت را تعجيل بفرما و او را يارى ده و دينت را كه تغيير و تبديل يافته، با او يارىكن و از آن، آنچه را كه پس از پيامبرت - كه خدا بر او و خاندانش درود فرستد - محو و دگرگون شده، زنده كن».۲