چهار . از ۱۶۵ نويسنده‏اى كه آثارشان معرفى شد، ۱۰۷ نفر شيعه ، شش نفر واقفى ، يك نفر فطحى و ۴۴ نفر اهل سنّت‏اند و هفت نفر ديگر ناشناس اند .

پنج . جستجو در اينترنت ، بويژه در پايگاه‏هاى كتاب و كتاب‏شناسى و نسخه‏شناسى و نيز بررسى ارجاعات در منابع مكتوب و ديجيتال ، هر جستجوگرى را به اين نتيجه مى‏رساند كه منابع مستقلّ مكتوب در باره امام مهدى عليه السلام و موضوعات مرتبط ، بيش از اين مقدار است كه در اين كتاب‏شناسى ياد شد؛ امّا ضرورت مستند بودن اطلاعات اين دانش‏نامه، اقتضا مى‏كرد كه از منابع غير مكتوب يا منابع واسطه‏اى كه اعتبار آنها اثبات نشده است ، بهره‏گيرى نشود . به اين ترتيب ، اين كتاب‏شناسى را نيز بايد گامى ديگر در مسير كتاب‏شناسى‏هاى مهدويت به شمار آورد و نه آخرين آنها!

۶ . چهار نفر ، هر كدام چهار اثر داشتند : عبد اللَّه بن جعفر حميرى (ق ۳ ق) ؛ حسن بن على بن ابى حمزه بطائنى (ق ۳ ق) ؛ متّقى هندى (ق ۱۰ ق) ؛ ملّا على قارى (ق ۱۱ ق) .
۷ . پنج نفر ، هر كدام سه اثر داشتند : محمّد بن حسن جمهور (ق ۳ ق) ؛ محمّد بن مسعود عياشى (ق ۴ ق) ؛ شيخ حرّ عاملى (ق ۱۲ ق) ؛ علّامه مجلسى (ق ۱۲ ق) ؛ سيّد هاشم بحرانى (ق ۱۲ ق) .
۸ . بيست و سه نفر ، هر كدام دو اثر داشتند : على بن حسن فضّال (ق ۳ ق) ؛ على بن مهزيار اهوازى (ق ۳ ق) ؛ عزيز بن يحيى جلودى (ق ۴ ق) ؛ سلامة بن محمّد (ق ۴ ق) ؛ ابن المنادى (ق ۴ ق) ؛ حسن بن حمزه علوى (ق ۴ ق) ؛ محمّد بن احمد بن قضاعه (ق ۴ ق) ؛ ابن جنيد (ق ۴ ق) ؛ عياشى جوهرى (ق ۵ ق) ؛ سيرافى (ق ۵ ق) ؛ سيّد مرتضى (ق ۵ ق) ؛ كراجكى (ق ۵ ق) ؛ حسن بن سليمان حلّى (ق ۸ ق) ؛ ابن كثير (ق ۸ ق) ؛ شاه نعمة اللَّه ولى (ق ۹ ق) ؛ سعد الدين حموى (ق ۱۰ ق) ؛ ابن طولون (ق ۱۰ ق) ؛ رضى الدين ابن حجر (ق ۱۱ ق) ؛ شيخ بهايى (ق ۱۱ ق) ؛ ، مرعى حنبلى (ق ۱۱ ق) ؛ محمّد هاشم خراسانى (ق ۱۲ ق) ؛ مصطفى بن كمال (ق ۱۲ ق) ؛ برزنجى (ق ۱۲ ق) .

سه . وضعيت آثار از جهت چاپ ، نسخه خطّى و مفقودى چنين است :

از اين ۲۵۴ اثر معرفى شده ، تعداد ۵۷ اثر به چاپ رسيده ، تعداد ۲۷ اثر تاكنون به چاپ نرسيده و به صورت نسخه خطّى موجود است و تعداد ۱۷۰ اثر مفقود و ناشناخته است .