۶۱. الغيبة ، نعمانى‏- به نقل از سليم بن قيس - : روزى امام على عليه السلام نام مردى را برد و فرمود: «بر او مى‏گذشتم كه گفت: محمّد، مانند درخت خرمايى است كه در خاكروبه روييده است». نزد پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله آمدم و سخن او را به ايشان گفتم. پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله خشمگين شد و با همان خشم، بيرون آمد و به منبر رفت و انصار هم چون چنين ديدند، سلاح برگرفتند. پيامبر صلى اللّه عليه و آله فرمود: «برخى را چه مى‏شود كه مرا بر خويشانم سرزنش مى‏كنند، در حالى كه شنيده‏اند كه من در باره آنان چه گفته‏ام و برترى اعطايىِ خداوند به آنان و ويژگى يافتن آنان در زدوده شدن آلودگى از آنان و پاك شدن كاملشان به وسيله خداوند را از من شنيده‏اند؟! خداوند سبحان، نگاهى به زمين انداخت و مرا از ميان زمينيان برگزيد. سپس نگاه ديگرى كرد و على، برادر و وزيرم را برگزيد. سپس نگاه سومى كرد و اهل بيتم را پس از من برگزيد و آنان، برگزيدگان امّت من هستند: يازده امام پس از برادرم، يكى از پس ديگرى، كه هر گاه يكى از دنيا برود، ديگرى بر مى‏خيزد. مَثَل ايشان (امامان بعد از من) در ميان امّتم، همچون ستارگان سپهر است كه هر گاه يكى از آنها ناپديد شود ، ديگرى پديدار مى‏گردد. آنها امامانى ره‏نما و ره‏يافته‏اند . نه كينه كسى كه بديشان كينه ورزد و نه يارى نكردن كسانى كه از يارى دادن به ايشان دريغ ورزند ، به آنها زيان نمى‏رساند؛ بلكه خداوند به كسانى كه كينه آنها را در دل دارند و از يارى دادن به ايشان دريغ مى‏ورزند ، زيان مى‏رساند. آنان حجّت‏هاى خدا بر زمين و گواهان او بر خلقش اند . هر كس از آنها فرمان بَرد ، از خدا فرمان برده است و هر كه از ايشان سر پيچد ، از خدا سر پيچيده است. آنها با قرآن هستند و قرآن با آنهاست . نه قرآن از آنها جدايى مى‏پذيرد و نه آنان از قرآن جدايى مى‏پذيرند، تا آن كه در كنار حوض كوثر بر من وارد شوند. نخستين امام ، برادرم على است كه بهترينِ آنهاست . سپس فرزندم حسن و پس از او فرزندم حسين است و در پى ايشان ، نُه تن از فرزندان حسين‏اند».^۱

۶۱.الغيبة للنعماني : بِإِسنادِهِ ^۱ ، عَن عَبدِ الرَّزّاقِ بنِ هَمّامٍ ، عَن مَعمَرِ بنِ راشِدٍ ، عَن أبانِ بنِ أبي عَيّاشٍ ، عَن سُلَيمِ بنِ قَيسٍ ، قالَ : قالَ عَلِيُّ بنُ أبي طالِبٍ عليه السلام : مَرَرتُ يَوماً بِرَجُلٍ - سَمّاهُ لي - فَقالَ : «ما مَثَلُ مُحَمَّدٍ إلّا كَمَثَلِ نَخلَةٍ نَبَتَت في كِباةٍ»^۲فَأَتَيتُ رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله فَذَكَرتُ ذلِكَ لَهُ ، فَغَضِبَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله وخَرَجَ مُغضَباً وأَتَى المِنبَرَ ، فَفَرَغَتِ ^۳الأَنصارُ إلَى السِّلاحِ لِما رَأَوا مِن غَضَبِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله ، قالَ :
فَما بالُ أقوامٍ يُعَيِّروني بِقَرابَتي ، وقَد سَمِعوني أقولُ فيهِم ما أقولُ مِن تَفضيلِ اللَّهِ تَعالى‏ إيّاهُم ، ومَا اختَصَّهُم بِهِ مِن إذهابِ الرِّجسِ عَنهُم وتَطهيرِ اللَّهِ إيّاهُم ؟ . . . نَظَرَ اللَّهُ (سُبحانَهُ) إلى‏ أهلِ الأَرضِ نَظرَةً وَاختارَني مِنهُم ، ثُمّ نَظَرَ نَظرَةً فَاختارَ عَلِيّاً أخي ووَزيري . . . ثُمَّ إنَّ اللَّهَ نَظَرَ نَظرَةً ثالِثَةً فَاختارَ أهلَ بَيتي مِن بَعدي ، وهُم خِيارُ اُمَّتي : أحَدَ عَشَرَ إماماً بَعدَ أخي واحِداً بَعدَ واحِدٍ ، كُلَّما هَلَكَ واحِدٌ قامَ واحِدٌ ، مَثَلُهُم في اُمَّتي كَمَثَلِ نُجومِ السَّماءِ ، كُلَّما غابَ نَجمٌ طَلَعَ نَجمٌ ، إنَّهُم أئِمَّةٌ هُداةٌ مَهدِيّونَ ، لا يَضُرُّهُم كَيدُ مَن كادَهُم ، ولا خِذلانُ مَن خَذَلَهُم ، بَل يَضُرُّ اللَّهُ بِذلِكَ مَن كادَهُم وخَذَلَهُم ، هُم حُجَجُ اللَّهِ في أرضِهِ ، وشُهَداؤُهُ عَلى‏ خَلقِهِ ، مَن أطاعَهُم أطاعَ اللَّهَ ، ومَن عَصاهُم عَصَى اللَّهَ ، هُم مَعَ القُرآنِ وَالقُرآنُ مَعَهُم ، لا يُفارِقُهُم ولا يُفارِقونَهُ حَتّى‏ يَرِدوا عَلَيَّ حَوضي ، وأَوَّلُ الأَئِمَّةِ أخي ، عَلِيٌّ خَيرُهُم ، ثُمَّ ابني حَسَنٌ ، ثُمَّ ابني حُسَينٌ ، ثُمَّ تِسعَةٌ مِن وُلدِ الحُسَينِ .