منجى ، جهان براى مدّتى از زشتى‏ها پاك مى‏گردد، افراط و تفريط از بين مى‏رود،^۱حسادت و كينه‏توزى رخت بر مى‏بندد و آدميان به كار نيك روى مى‏آورند.
سى سال مانده به پايان هزاره نخست، «هوشيدَر ماه» متولّد مى‏شود. در عصر وى انسان‏ها در صلح و صفا و معنويت به سر مى‏برند، اخلاق صحيح در ميان مردم رواج مى‏يابد و همه با هم مهربان مى‏شوند، بركت فزونى مى‏يابد و گرسنگى را از بين مى‏برد. اين دوران نيز مانند دوران اولين منجى چندان پايدار نيست؛ امّا در سى سال آخر هزاره ، هوشيدَر ماه از نسل زرتشت متولد مى‏شود. از بركت وجود او اهريمن و تمام نيروهايش از پاى در مى‏آيند و براى هميشه از صحنه روزگار محو مى‏شوند؛ جهان از شر نيروهاى اهريمنى نجات مى‏يابد^۲ و در كشور خونيرِث‏^۳خوى حيوانى از انسان دور مى‏گردد و تن مردم همانند خورشيد خواهد درخشيد.
وظيفه آخرين منجى به كمال رساندن مردم است. با تلاش‏هاى وى در طول ۵۸ سال بينش و منش گاهانى بر عالم چيره مى‏شود و آنچه زرتشت آغاز كرد او به پايان مى‏رساند. پس از آن كه تلاش سَوشينت به ثمر نشست، نوبت به فَرَشوكرِتى‏^۴ (روز رستاخيز) مى‏رسد؛ روزى كه پيكرهاى بى‏جان زنده، و گيتى به فرمان ايزدى نو مى‏شود؛ بدى از بين مى‏رود و سراسر جهان را نيكى فرا مى‏گيرد.
چكيده متون زرتشتى در باب موعودباورى اين است كه سَوشينت در گاهان مفهومى كاملاً دينى دارد و منظور از آن هر رهبر پرهيزگار دى‏ستيز^۵ است. هر چند

داراى «فَرّ^۱ كيانىِ مزداآفريده» است؛ مخلوقى پرهيزكار، خردمند و چيره‏دست است و فر كيانى نيرويى بدو مى‏بخشد كه به كمك آن بر همه كس و همه چيز چيره مى‏شود. او شجاعانه و پهلوانانه با دروغ خواهد ستيزيد و آن را شكست خواهد داد و راستى بر دروغ بدنژاد و پليد غلبه خواهد يافت. انديشه بد شكست خواهد خورد و سخن نيك بر آن غلبه خواهد كرد.^۲
البته بجز منجى آخرالزمان كه سَوشينت ناميده شده، كسانى ديگر هم كه در گذشته براى سر و سامان دادن به امور جهان آمده‏اند، سَوشينت ناميده شده‏اند؛ از جمله خود زرتشت.

در متون پهلوى هم سخن از سه منجى موعود در ميان است. هر چند غير از سه منجى موعود، از موعودهاى ديگرى هم در متون پهلوى ياد شده است؛ اينان مقدسانى بوده‏اند كه در گذشته‏هاى دور مى‏زيسته‏اند و سپس جاودانه شده‏اند؛ پس از آن هر كدام در جايى پنهان شده‏اند تا در زمان مقدر خود را آشكار سازند. امّا آن سه منجى هر كدام در پايان يكى از هزاره‏هاى سه‏هزار سال آخر ظهور مى‏كنند. بايد توجّه داشت كه دو منجى نخست زمينه را براى منجى سوم (سَوشينت) فراهم مى‏آورند؛ از اين رو نمى‏توان آنان را منجى موعود به معناى اخص آن، يعنى منجى پايان عالم، تلقى كرد؛ ولى از آن جهت كه براى مدّتى مردم را از رنج و اندوه نجات مى‏دهند، در زمره منجيان موعودند.
نخستين منجى «هوشيدَر» است كه در زمان او باران فراوان مى‏بارد. يكى از معجزات زمان او اين است كه خورشيد ده روز در ميانه آسمان مى‏ايستد و بار ديگر هوشيدَر آموزه‏هايى را از اهورا مزدا فرا مى‏گيرد. با آموزش‏ها و كوشش‏هاى اين