47
دو سرای زندگی (بر گرفته از دنیا و آخرت)

هر بدفرجامى‏اى در امان پنداشتند، و از فرود آمدن هيچ گونه مصيبت و رويداد مهلكى نهراسيدند.۱

۶۸.امام صادق عليه‏السلام: از اندرزهاى لقمان به فرزندش اين بود كه: «فرزندم!... در اين دنيا به سان گوسفندى مباش كه در سبزه‏زارى افتاده و چندان چريده كه پروار گشته است و همان پروارى، مايه مرگ اوست».۲

۳ / ۳

رنج و خستگى

۶۹.امام على عليه‏السلام: آن كه به دنيا زهد ورزيد، دل و تنش آسود، و آن كه در پى آن برآمد، دل و تنش خسته شد.۳

1.. ما لي أرى حُبَّ الدُّنيا قَد غَلَبَ عَلى كَثيرٍ مِنَ النّاسِ حَتّى كَأَنَّ المَوتَ في هذِهِ الدُّنيا عَلى غَيرِهِم كُتِبَ ! وكَأَنَّ الحَقَّ في هذِهِ الدُّنيا عَلى غَيرِهِم وَجَبَ ! وحَتّى كَأَن لَم يَسمَعوا ويَرَوا مِن خَبَرِ الأَمواتِ قَبلَهُم ! سَبيلُهُم سَبيلُ قَومٍ سَفرٍ عَمّا قَليلٍ إلَيهِم راجِعونَ ، بُيوتُهُم أجداثُهُم ، ويَأكُلونَ تُراثَهُم ، فَيَظُنّونَ أنَّهُم مُخَلَّدونَ بَعدَهُم ، هَيهاتَ هَيهاتَ! أما يَتَّعِظُ آخِرُهُم بِأَوَّلِهِم ؟ لَقَد جَهِلوا ونَسوا كُلَّ واعظٍ في كِتابِ اللّه‏ِ ، وأمِنوا شَرَّ كُلِّ عاقِبَةِ سوءٍ ، ولَم يَخافوا نُزولَ فادِحَةٍ وبَوائِقَ حادِثَةٍ الكافى : ج ۸ ص ۱۶۸ ح ۱۹۰ به نقل از جابر بن عبد اللّه‏ .

2.. كانَ فيما وَعَظَ بِهِ لُقمانُ ابنَهُ : يا بُنَيَّ . . . لا تَكُن في هذِهِ الدُّنيا بِمَنزِلَةِ شاةٍ وَقَعَت في زَرعٍ أخضَرَ فَأَكَلَت حَتّى سَمِنَت ، فَكانَ حَتفُها عِندَ سِمَنِها الكافى : ج ۲ ص ۱۳۴ ح ۲۰ .

3.. مَن زَهِدَ فِي الدُّنيا استَراحَ قَلبُهُ وبَدَنُهُ ، ومَن رَغِبَ فيها تَعِبَ قَلبُهُ وبَدَنُهُ إرشاد القلوب : ص ۱۲۵ .


دو سرای زندگی (بر گرفته از دنیا و آخرت)
46

هشدار بده؛ زيرا آنان كه به خواست‏هاى دنيوى دل‏بسته‏اند، دل‏هايشان از من در حجاب است».۱

۶۶.امام على عليه‏السلام ـ در نكوهش دنيا ـ: آن كه تجمّلات پوچ دنيا خيره‏اش سازد، دنيا دو ديده‏اش را كور مى‏گرداند.۲

۳ / ۲

تباهى جان

۶۷.پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: چه شده است كه مى‏بينم دنيادوستى بر بسيارى از مردم، چيره آمده است، چندان كه گويى مرگ در اين دنيا براى ديگران رقم خورده، و انگار حق (وظيفه) در اين دنيا بر غير آنان واجب گشته است، و گويى از خبر مردگان پيش از خود، چيزى نشنيده و نديده‏اند؟! راهشان راه گروهى مسافر است و به زودى به سوى آنان باز مى‏گردند ؛ آنان كه به خانه‏هاى گور خويش رفته‏اند، و اينان ميراث‏خوارشان شده‏اند، و مى‏پندارند كه پس از آنان جاودانه خواهند زيست. هيهات، هيهات! آيا آخرينشان از اوّلينشان پند نمى‏گيرند؟ سخنان پندآموز كتاب خدا را نفهميدند و آنها را به فراموشى سپردند، و خويشتن را از گزند

1.. أوحَى اللّه‏ُ تَعالى إلى داوودَ عليه‏السلام : يا داوودُ ، حَذِّر وأنذِر أصحابَكَ عَن حُبِّ الشَّهَواتِ ، فَإِنَّ المُعَلَّقَةَ قُلوبُهُم بِشَهَواتِ الدُّنيا قُلوبُهُم مَحجوبَةٌ عَنّي تحف العقول : ص ۳۹۷ .

2.. مَن راقَهُ زِبرِجُها أعقَبَت ناظِرَيهِ كَمَها نهج البلاغة : حكمت ۳۶۷ .

  • نام منبع :
    دو سرای زندگی (بر گرفته از دنیا و آخرت)
    سایر پدیدآورندگان :
    محمّد محمّدی ری شهری؛ تلخیص: مرتضي خوش نصيب
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1394
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 4670
صفحه از 98
پرینت  ارسال به