فصل چهارم

ميانه‏روى در طلب دنيا

۴۳.امام على عليه‏السلام: از دنيا آنچه را كه به تو مى‏رسد، برگير و از آنچه از تو روى مى‏گردانَد، رو بگردان و اگر چنين نمى‏كنى [و در پى دنيا مى‏روى]، پس در طلب آن، راه اعتدال بپوى.^۱

توضيح:

تفكّر توحيدى و ايمان به تقدير (با مفهوم درست و سازنده‏اش) در كنار مديريت و كار، سبب مى‏شوند كه انسان با آرامش و آسودگى زندگى كند. انسان هر گاه باور كند كه خداوند روزى دهنده است، ديگر اندوه روزى را نمى‏خورد؛ چرا كه مى‏داند به شرط اين كه خود در طلب روزى سستى نكند خداوند روزى‏اش را تضمين كرده است. چنين كسى، حرص نيز نمى‏ورزد و خود را ـ بيش از حدّى كه رَواست ـ در كام سختى‏ها و خطرها نمى‏اندازد ؛ بلكه به زندگى كريمانه قناعت كرده و نيز آنچه را از حدّ رفع نيازش فراتر باشد،

۴۲. الكافى ـ به نقل از مُرازم ـ: امام صادق عليه‏السلام فرمود: مردى نزد پيامبر خدا آمد و گفت: اى پيامبر خدا! من، يكْ سومِ دعاهاى خود را براى تو قرار دادم.
حضرت فرمود: «خوب است».
دوباره گفت: اى پيامبر خدا ! من، نيمى از دعاهايم را براى تو قرار دادم.
فرمود: «اين بهتر، است».
باز گفت: من، همه دعاهايم را به تو اختصاص دادم.
پيامبر فرمود صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: «در اين صورت، خداوند عز و جل خواسته‏هاى دنيا و آخرتت را برآورده مى‏سازد».
مردى به امام صادق عليه‏السلام گفت: خداوند، كارهايت را به‏سامان كند! چگونه مى‏شود كسى دعايش را براى پيامبر خدا قرار دهد؟
امام صادق عليه‏السلام فرمود: «چيزى از خداوند عز و جل درخواست نكند، مگر اين كه با درود فرستادن بر محمّد و خاندان او آغاز كند».^۱