يَتَفَكَّرُونَ.^۱

در حقيقت، مَثَلِ زندگى دنيا به سان آبى است كه آن را از آسمان فرو ريختيم. پس گياه زمين، از آنچه مردم و دام‏ها مى‏خورند، با آن در آميخت تا آن گاه كه زمين، پيرايه خود را برگرفت و آراسته گرديد و اهل آن پنداشتند كه آنان، بر آن قدرت دارند. شبى يا روزى فرمان [ويرانى] ما آمد و آن را چنان در ديده كرديم كه گويى ديروز وجود نداشته است. اين گونه، نشانه‏ها[ى خود] را براى مردمى كه مى‏انديشند، به روشى بيان مى‏كنيم».

حديث

ب ـ مَثَل پُل

۱۵.امام صادق عليه‏السلام ـ از اندرزهاى لقمان به فرزندش ـ: فرزندم!... دنيا را به سان پلى بر رودخانه‏اى بدان كه از آن بگذرى و رهايش كنى و ديگر، هرگز به سويش باز نگردى.^۲

ج ـ مَثَل درياى ژرف

۱۶.امام كاظم عليه‏السلام: لقمان به فرزندش گفت: «... فرزندم! دنيا، درياى ژرفى است كه مردمان بسيارى در آن غرق شدند. پس كشتى تو در آن بايد تقواى الهى باشد و اندرون آن كشتى، ايمان و بادبانش، توكلّ و ناخدايش، خِرد و

است، و دنيا را خوشى‏ها و شهوات احاطه كرده است.^۱

۱ / ۲

دنيا براى غير دنيا آفريده شده است

۱۳.امام على عليه‏السلام: دنيا، براى غيرِ خود آفريده شده و براى خودش آفريده نشده است.^۲

۱۴.امام على عليه‏السلام: در دنيا زندگى مى‏كنيد ؛ امّا براى آخرت، آفريده شده‏ايد.^۳

۱ / ۳

مَثَل دنيا

الف ـ مَثَل مرغزار بهارى

قرآن

«إِنَّمَا مَثَلُ الْحَيَوةِ الدُّنْيَا كَمَاءٍ أَنزَلْنَهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ مِمَّا يَأْكُلُ النَّاسُ وَ الْأَنْعَمُ حَتَّى إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَهَا وَ ازَّيَّنَتْ وَ ظَنَّ أَهْلُهَا أَنَّهُمْ قَدِرُونَ عَلَيْهَا أَتَاهَا أَمْرُنَا لَيْلاً أَوْ نَهَارًا فَجَعَلْنَهَا حَصِيدًا كَأَن لَّمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ كَذَ لِكَ نُفَصِّلُ الاْيَتِ لِقَوْمٍ