خوب»^۱ یا «سرخوشی پیش‌رونده»^۲ پاسخی رایج برای این پرسش است که چرا افراد ورزش می‌کنند، و اینکه چرا چنین هیجاناتِ مثبت نیرومندی را می‌توان به شکل‌ قوی، عمیق و همیشگی تجربه کرد. با توجه به نظریه ساخت و گسترش هیجان‌های مثبت (فردریکسن، ۲۰۰۱)، فعالیت بدنی سطح هیجان‌پذیری مثبت^۳ را می‌افزاید، و از این راه افراد را برای ساخت منابع روان‌شناختی، اجتماعی، عقلانی و جسمانی توانمند می‌کند (کوباسا^۴ و دیگران، ۱۹۸۵).

اِروبیک
شواهد علمی بر فواید ورزش برای سلامت روانی از
مطالعات تحقیقی به‌خوبی طراحی‌شده بلومنتال و همکاران  (۱۹۹۹)
و بابیاک و همکاران (۲۰۰۰) به دست آمده است. شرکت‌کنندگان
به طور تصادفی در یکی از این سه گروه گماشته شدند:
§ ورزش (سی دقیقه کلاس‌های
اروبیک، سه روز در هفته)
§ دارو (داروهای ضد افسردگی Zoloft
و  SSRI)
§ ورزش به همراه دارو
پس
از ۱۶هفته مداخله، نتایج نشان داد
که هر سه گروه بهبود یافتند. همچنین، هیچ تفاوت معناداری میان گروه‌ها نبود، جز
آنکه گروه دارو سریع‌تر درمان یافت. با این‌همه، نتایجِ ده ماه پس از مداخله
واقعاً ما را شگفت‌زده کرد. بر اساس بازگشت بیماری، ۳۸%
از شرکت‌کنندگانِ گروه دارو، و ۳۱% از
شرکت‌کنندگان گروه ترکیبی دارو و ورزش دچار عودِ بیماری شده بودند. اما تنها ۹%
از شرکت‌کنندگان گروه ورزش عود بیماری داشتند، که این امر یافته‌ای شگفت‌انگیز
برای تحقیقات پیرامون ورزش است.
مقاله‌های
اصلی را ببینید در: بلومنتال و دیگران، ۱۹۹۹؛
بابیاک و دیگران، ۲۰۰۰.

ما اکنون می‌دانیم که در جمعیت‌های بالینی واقعاً «استراحت بهتر نیست». پژوهش‌های صورت‌گرفته در مورد جمعیت‌های سرطانی نشان می‌دهد که مشارکت در فعالیت می‌تواند به افزایش کیفیت زندگی جسمانی و روان‌شناختی منجر شود (بیدِلیت^۵ و دیگران، ۲۰۰۰؛ کورنیا^۶ و دیگران، ۲۰۰۰،

ورزش چه کاری برای افزایش کارکرد بهینه ما می‌تواند انجام دهد؟ از لحاظ جسمانی، افرادی که فعالیت بدنی دارند، می‌توانند خطر رشد چندین بیماری مانند چاقی، بیماری قلبی عروقی، بیماری اکلیلی،^۱سکته، دیابت (نوع ۲)، پوکی استخوان، برخی اختلالات خواب، فشار خون بالا، برخی سرطان‌ها (روده بزرگ،^۲ سینه، مقعد،^۳ریه، پروستات، رَحِم) و حتی مرگ زودهنگام را در خود کاهش دهند (سَلُنِن^۴ و دیگران، ۱۹۸۳؛ پفِنبرگر^۵ و دیگران، ۱۹۸۶). خوشبختانه هیچ وقت برای شروع کردن دیر نیست. مطالعات همه‌گیرشناختی^۶نشان می‌دهند افرادی که پیشتر کم‌تحرک بودند اما حالا ورزش می‌کنند، طولانی‌تر از کسانی زندگی می‌کنند که هیچ‌گاه ورزش را شروع نکردند (کاماچو و دیگران، ۱۹۹۱).

سودمندی‌های روان‌شناختی نیز بدین قرارند: بهبود بهباشی کلی، تصویر بدنی، عزت نفس، و ادراک از خویشتن (موزِس^۷ و دیگران، ۱۹۸۹؛ فاکس، ۲۰۰۰؛ میوتری و فالکنِر،^۸ ۲۰۰۴)؛ بهبود کارکرد شناختی عمومی^۹ در میان بزرگسالان سالخورده‌تر (باوچِر،^۱۰ ۲۰۰۰؛ رِجِسکی^۱۱ و میهالکو،^۱۲ ۲۰۰۱؛ رجسکی و دیگران، ۲۰۰۱)؛ کاهش درماندگی هیجانی (اِستِپتو^۱۳ و دیگران، ۱۹۹۶)؛ کاهش اضطراب (مک‌دانلد و هاجدِن،^۱۴ ۱۹۹۱)؛ و کاهش افسردگی (بابیاک و دیگران، ۲۰۰۰؛ هسمِن و دیگران، ۲۰۰۰؛ کریتس سیلورشتاین^۱۵ و دیگران، ۲۰۰۱). شایان ذکر است که فعالیت بدنی این‌گونه نیست که صرفاً بیماری را دور کند و یا به حداقل برساند، بلکه سلامتی مثبت^۱۶ را نیز در افراد می‌افزاید. برای نمونه بسیاری از افراد افزایش عاطفه ‌مثبت و بهباشی را پس از فعالیت بدنی تجربه می‌کنند. «عامل احساس